ملاقات فرستاده ویژه سازمان ملل با والی طالبان در بلخ  

مت نادسن، معاون نماینده ویژه آنتونیو گوترش، دبیرکل سازمان ملل متحد در مأموریت معاونت سازمان ملل متحد در افغانستان (یوناما)، روز سه‌شنبه با قدرت‌الله حمزه والی ولایت بلخ دیدار کرد. دو طرف در مورد چالش های در حال ظهور و بحران انسانی برای شهروندان افغان در ولایت بلخ گفتگو کردند. چندین خانواده آسیب‌پذیر افغانستان  از ولایت های قندوز، تخار، بدخشان و بلخ به دلیل افزایش ناامنی، کم بود مواد غذایی و بحران انسانی آواره شده اند.
معاون نماینده ویژه دبیرکل سازمان ملل در مورد وضعیت بحران جاری و همچنین نیاز به کمک های بشردوستانه با نماینده حکومت افراطی طالبان برای کمک به جمعیت آسیب پذیر در این کشور ویران شده و جنگ زده گفتگو کرد.

مت نادسه معاون نماینده ویژه دبیرکل سازمان ملل متحد نیز با زنان در کابل دیدار کرد و در مورد حقوق زنان و دختران در سراسر این ولایت گفتگو کرد. یوناما در توییتر خود نوشت: "آنها در مورد جنبه های مختلف قوانین اسلامی، اهمیت توانایی دختران به مکتب رفتن و اشتغال زنان به صورت سودمند بحث کردند."
معاون نماینده ویژه دبیرکل سازمان ملل متحد از حکومت افراطی طالبان خواست تا به حقوق زنان احترام بگذارند.

نماینده ویژه سازمان ملل در افغانستان در دیدار با فعالان زن افغانستانی از حکومت افراطی طالبان خواسته بود که به حقوق زنان برای کار و تحصیل احترام بگذارند.
مت نادسن، همچنین ابراز نگرانی کرد که در صورت عدم حمایت از حقوق اولیه بشر، بحران مالی افغانستان احتمالا عمیق تر خواهد شد. "مت نادسن، معاون یوناما، امروز در کابل با فعالان زن دیدار کرد. اگر حقوق اولیه بشر حفظ نشود، احتمالاً بحران اقتصادی افغانستان عمیق تر می شود. زنان باید بتوانند به محل کار و دختران به مکتب بازگردند. برای حمایت از حقوق لازم است اقدام شود.

در حالیکه سازمان های حقوق بشری و نهادهای بین المللی دم از  ضرورت حضور زنان در مدارس و امکان اداره می زنند. اما در هیات بازدیدکننده این نهادها از افغانستان حضور زنان بسیار کم رنگ و شاید کمتر از دو فیصد بوده است.

در جریان مذاکرات شان با طالبان در طی سال های گذشته هیچگاهی بر این گروه برای حضور زنان و مشارکت اقوام در ترکیب هیئت های شان فشار نیاوردند.

بنابراین می‌توان سخنانی این مجامع بین‌المللی و کشورهای مختلف جهان در مورد حضور زنان و مشارکت اقوام را در ترکیب کابینه طالبان، نمایشی و تصنعی گفت.

چنانچه خیلی از زنان و شهروندان افغانستانی متعلق به اقوام غیر پشتون این دو رنگی ها را لمس و درک نموده اند.

در ماه سبتامبر و یک روز پس از به خشونت‌کشیده شدن تظاهرات بزرگ زنان  در شهرهای کابل، هرات و مزارشریف، مرکز ولایت بلخ توسط نیروهای طالبان، زنان در چندین نقطه‌ شهر کابل و ولایت بدخشان دوباره راهپیمایی‌های اعتراضی را برگزار کردند.

معترضان از آغاز صبح با سردادن شعار‌ «من سرود خواهم خواند، بار بار آزادی» در دشت‌برچی شهر کابل تجمع کردند. آنان از مردم خواستند تا با معترضان همراه شوند و خواسته‌های‌شان را به‌گونه‌ مشترک مطرح کنند.
همچنین معترضان در کابل از بی‌تفاوتی جامعه‌ جهانی انتقاد کردند و اظهار داشتند: دنیا چقدر بی‌رحمانه ما را تماشا می‌کند!

به گزارش «روزنامه اطلاعات‌روز» نسیمه نقدی، از معترضان در کابل گفت که آنان در چهارراهی فواره‌ آب و پل‌سرخ هم گردهمایی اعتراضی برپا می‌کنند. او افزود که حق آموزش و تحصیل، کار و آزادی‌های فردی زنان و مشارکت آنان در ساختار دولت از عمده‌ترین خواسته‌های معترضان است.

علاوه برکابل، زنان معترض در شهر فیض‌آباد، مرکز بدخشان با وجود ممنوعیت تظاهرات توسط طالبان، به در خیابان‌ها حضور یافتند. آنان شعار داده‌اند: «برای آزادی ذره ذره آب می‌شویم تا نسل‌های بعدی به سربلندی تاریخ را بخوانند.»

یک معترض در بدخشان که نخواست نامش ذکر شود، هم گفت که آنان برای احقاق حقوق زنان و عدم قطع کمک‌های بشردوستانه به ولایت پنجشیر تظاهرات کرده‌اند.

به گفته‌ او، معترضان که در «میدان بزکشی» شهر فیض‌آباد گردهم آمده بودند، اکنون توسط طالبان محاصره شده‌اند. این معترض همچنین گفت که طالبان با آنان بدرفتاری کرده و شماری از آنان را کتک زده‌اند.
این درحالی است که روز گذشته راهپیمایی‌های اعتراضی در شهرهای کابل و هرات توسط نیروهای طالبان به خشونت کشیده شد. طالبان برای متفرق‌ کردن معترضان اقدام به تیراندازی کردند. در شهر هرات دست‌کم دو نفر کشته و چهار نفر دیگر زخمی شده‌اند.
همچنین معترضان در هرات و کابل می‌گویند که نیروهای طالبان شماری از آنان را بازداشت کرده‌اند و تاکنون خبری از سرنوشت آنان در دست نیست. نیروهای این گروه دست‌کم در کابل و هرات، دست‌کم ۵۱ خبرنگار را بازداشت و زخمی کردند.

پس از سلطه‌ی طالبان بر افغانستان زنان در تمام تظاهرات و اعتراضات شان نسبت به عدم توجهی جامعه و نهادهای جهانی نسبت به حقوق زنان در افغانستان شکایت کرده اند.

اما هیچگاهی این شکایات ره بجایی نبرده و اقدام ملموس از جانب نهاد و مجامع بین المللی در راستایی دفاع از حقوق زنان و مشارکت اقوام در حکومت و نهادهای ملی افغانستان صورت نگرفته و همه این مسایل فقط در حدی چند جمله بی تاثیر و محدود خلاصه گردیده است.