تداوم مظالم چهل‌ساله‌ی جمهوری اسلامی ایران در قبال هزاره‌های افغانستان (بخش دهم) ـ مجله‌ی اورال
وزارت امور مهاجرین و عودت‌کنندگان طالبان می‌گوید ایران تنها در سه روز ۵۵۰۰ مهاجر افغانستانی را از آن کشور برگشتانده است.
این وزارت گفته است ایران به صورت متوسط روزانه حدود دوهزار افغانستانی را از آن کشور به افغانستان باز می‌گرداند براساس گفته‌های وزارت عودت‌کنندگان طالبان گفته است، در ۳۰ دلو ۱۹۴۱ نفر از ایران برگشته که از این میان، ۱۲۴۱ تن شان به گونه‌ی اجباری و ۴۳۴ تن دیگر شان داوطلبانه برگشته‌اند.
همین‌گونه در دوم حوت ۱۹۳۵ نفر از مرز میلک ولایت نیمروز وارد افغانستان شده‌اند. در سوم حوت نیز ۱۶۷۳ نفر از طریق این ولایت به کشور آمده‌اند.
این در حالیست که ناامنی، فقر و بی‌کاری در کشور باعث گردیده است که روزانه تعداد زیادی از مردم به صورت غیر قانونی تلاش دارند به ایران بروند ولی این مهاجرین با هزاران توهین و تحقیر توسط نیروهای انتظامی ایران اخراج می‌شوند.
کسانیکه در ایران زندگی کرده‌اند به خوبی می‌دانند که در هنگام بازداشت افغانی‌ها، اغلب هزاره‌ها بازداشت، شکنجه و رد مرز می‌شوند.
ظاهراً اذیت و رد مرز پناهجویان افغانستانی از ایران، می‌تواند یک تبانی پنهان بین گروه طالبان و حکومت جمهوری اسلامی ایران باشد.
در طی شش ماه گذشته با سلطه‌ی طالبان بر افغانستان شماری از مهاجران افغانستانی که برای در امان ماندن از کشتار طالبان به ایران پناه برده‌اند، گفته که با آغاز هر عملیات نیروهای انتظامی جمهوری اسلامی ایران برای بازداشت و اخراج آنان در شهرهای مختلف انجام گردیده است.
چندی قبل مرتضی رسولی (مستعار)، افسر پیشین در فرماندهی پولیس کاپیسا، روز شنبه نهم دلو، پس از پنج ماه زندگی در ایران، با یک‌دست لباس و جیب خالی به خانه رسید. او در اواخر اگست ۲۰۲۱ و پس از آن‌که کابل به دست طالبان افتاد، اسلحه و تجهیزات نظامی‌اش را به طالبان سپرد و از ترس اقدامات انتقام‌جویانه آنان، به ایران گریخت. مرتضی در این مدت در ایران در شهر جنوبی بوشهر اقامت داشت و کوشید تا با کارگری، برای سه کودک و همسرش که همچنان در افغانستان زندگی می‌کنند، پول بفرستد. قبل از سلطه طالبان بر افغانستان، زندگی خانواده او وابسته به درآمد ماهانه‌ای بود که او بابت کارش به عنوان افسر پولیس از دولت افغانستان دریافت می‌کرد.
مرتضی حدود یک هفته قبل در بوشهر بازداشت شد و پس از سپری کردن چند شبانه‌روز در اردوگاه‌ها و شهرهای مرزی ایران و افغانستان، بالاخره با دست خالی به خانه رسید. او اکنون مخفیانه در خانه بستگانش در یکی از روستاها زندگی می‌کند. او نیز مانند شماری دیگر از نیروهای نظامی دولت پیشین افغانستان، به عفو عمومی اعلام شده از سوی طالبان اعتماد ندارد.
شمار دیگری از اعضای نیروهای انتظامی و نظامی دولت پیشین افغانستان که در ایران به‌سر میبرند، در گفت‌وگو با برخی رسانه‌های فارسی زبان گفته‌اند که محل اقامت خود را در مراکز شهرها ترک کرده‌اند و به مناطق دوردست و روستاها پناه برده‌اند تا از جست‌وجوی نیروهای انتظامی ایران در امان بمانند. نصیر (نام مستعار) یکی از این افراد است که در ده سال گذشته، به عنوان افسر امنیت ملی در کابل خدمت می‌کرد. او اکنون در حومه شهر کرج زندگی می‌کند.
نصیر می‌گوید: «ما از ترس اعدام‌های صحرایی طالبان، به جمهوری اسلامی ایران پناه آوردیم. هرچند این جا به دلیل نبود کار و افزایش بهای مواد خوراکی، گذراندن زندگی دشوار است، همین که دست طالبان به ما نمیرسد غنیمت است. ولی حالا موج بزرگی از بازداشت و اخراج مهاجران آغاز شده است. دولت ایران با این کار ما را دست‌بسته به طالبان می‌سپارد.»
بارها گزارشاتی رسیده است که طالبان مسلح مهاجرین اخراج شده از ایران را به شکنجه کرده، به‌دارآویخته و یا در مسیر شاهراه غور- هرات و غیره تیر باران کرده‌اند.
در میان تمام مصیبت‌های دامن‌گیر پناهجویان وپناهندگان افغانستانی، تاریخ و وضعیت دردناک پناهندگان و پناهجویان افغانستانی در ایران دردناک‌تر است.
مشکلات، رنج و درد پناهندگان افغانستانی در ایران کابوس تلخی‌ست که بدن هر انسان با احساس را می‌لرزاند. هر اعلانی در رابطه به پناهندگان باعث می‌شود صدها هزار خانواده پناهجو وپناهنده مقیم ایران حلق شان خشکیده و زبان درکام شان بچسپد.
هويت نامشخص فرزندان هزاران افغانستانی که با دختران ايراني ازدواج نموده، معتاد شدن هزاران مهاجر در زندان‌ها، قتل، شکنجه و وضعیت غیرانسانی مهاجرین در اردوگاه‌های سفید سنگ وتله سیاه، جنایات صورت گرفته حواشی خبرهای خفاش شهر، سپردن ده‌ها تن به‌دست مرزبانان طالبان و قتل بلافاصله آنان، پائین انداختن مزدورکاران از بلند منزل‌ها توسط پولیس، قتل ده‌ها تن به‌دست پولیس سرحدی، جدایی اعضای هزاران خانواده از یکدیگر با اخراج ویا زندانی شدن برخی از آنان و همچنین مشکلات درس وتحصیل فرزندان خانواده‌های مهاجرین ... این همه نمونه‌هاییست از هزاران رویداد دردناک که علیه مهاجرین افغانستانی در جمهوری اسلامی ایران به‌وقوع پیوسته است.
ناگفته نماند که تعامل حکومت افغانستان خصوصاً طی بیست سال اخیر با همسایگان و کشورهای پناهنده پذیر جهان در قضیه پناهجویان دردناک بوده، به هیچ صورت مطابق منافع ملی، مردم، پناهندگان، پناهجویان و خانواده‌های آنان نبوده است.
اما در قلمرو حکومت خودخوانده طالبان این وضعیت وخیم‌تر از هر زمان دیگر است.
پناهجویان افغانستانی به‌خاطر مشکلات غیر قابل تحمل امکان ادامه زندگی را در کشور ممکن ندانسته با پذیرفتن خطرات جانی، هزینه هنگفت و تحمل مشکلات فراوان به آرزوی کسب امنیت و آینده بهتر به طرف یک کشور دیگر هجرت نموده و برگشتاندن آن‌ها به افغانستان بدترین وضعیت ممکن برای آنان پس از رسیدن به مقصد است.
سفر وزیر خارجه طالبان به ایران
چندی قبل یک هیئت طالبان از کابل به سرپرستی امیرخان متقی سرپرست وزارت امور خارجه این گروه برای دیدار با مقامات ایرانی به تهران رفته بود. در آن زمان عبدالقهار بلخی، سخنگوی وزارت امور خارجه طالبان در یک پست توییتری اعلام کرد که هدف از سفر این تیم ۲۶ نفره، بحث در مورد مسائل سیاسی، اقتصادی، ترانزیت و پناهجویان بین افغانستان و ایران است. وی ادامه داد: جلسه مقدماتی هیئت بازدید کننده در کاخ استورای وزارت امور خارجه برگزار شد که در آن موضوعات مهم بررسی و در دستور کار قرار گرفت.
جمهوری اسلامی ایران از عمده‌ترین کشورهای حامی گروه طالبان است. و تهران با تلاش‌های خستگی‌ناپذیر در طی تقویت پایه‌های سلطه گروه طالبان در افغانستان بوده است.
در حالیکه جمهوری اسلامی ایران همواره سخن از اسلام بدون مرز و شعارهای از این قبیل بیان داشته است. اما عملا در طی چهار دهه گذشته ستم‌های بزرگ در حق مهاجرین کرده است. رژیم ایران در کنار عدم تفویض اجازه برای کار، تحصیل، حتی خرید یک سیمکارت، شکنجه در زندان‌های تله سیاه و سفید سنگ، رد مرز و تیرباران، ارسال مهاجرین افغانستانی در جنگ‌های نیابتی خودش در کشورهای منطقه دریغ نورزیده است. همچنین تبانی با تروریستان القاعده و داعش برعلیه مردم و امنیت افغانستان و تخریب زیربناهای مثل بند برق ها و پمپاژ غیر قانونی آب‌های افغانستان و همینطور چپاول معادن و منابع طبیعی و قاچاق ارز و مواد مخدر با کمک گروه‌های تروریستی و باندهای مافیایی نمونه از برخی خیانت‌های حکومت جمهوری اسلامی ایران در افغانستان است. در این اواخر نیز که مردم افغانستان از ناحیه‌ای ظلم و وحشت گروه طالبان و مشکلات بزرگ ناشی از سلطه‌ای غیر قانونی این گروه بر افغانستان، اغلب کشورهای دنیا را واداشته تا شماری بیشتری شهروندان را از افغانستان بیرون و نجات بدهند اما در همین شرایط نیز جمهوری اسلامی ایران تلاش برای اخراج پناهجویان افغانستانی را تشدید گردیده است.
بر اساس گزارش RFA، پناهندگان افغانستانی در ایران با مشکلات بشردوستانه مواجه هستند و برای زنده ماندن در تلاش هستند. پناهندگان سرگردان با گرسنگی، سوء استفاده و ترس از اخراج دست و پنجه نرم می‌کنند. به گفته مقامات ایرانی، حداقل 1.2 میلیون مهاجر افغانستانی در حال حاضر به طور غیرقانونی در ایران زندگی می‌کنند. در ماه سپتامبر، ایران اعلام کرد که استقبال از پناهجویان افغانستانی را متوقف خواهد کرد. به دنبال آن، گزارش‌هایی از بازداشت‌های غیررسمی، اخراج دسته جمعی و نقض حقوق بشر منتشر شده است. آخرین اطلاعات سازمان بین‌المللی مهاجرت (IOM) نیز نشان می‌دهد که ایران در حال حاضر روزانه حدود ۳۰۰ افغانستانی را اخراج می‌کند.
تیرباران مهاجرین افغانستانی از سوی نیروهای امنیتی ایران
بارها گزارشاتی از تیرباران مهاجرین افغانستانی در مرزهای ایران ترکیه و همچنین ایران افغانستان خبرساز گردیده است.
چندی قبل منابع محلی نیمروز گفتند که در کمتر از شش ماه پسین نزدیک به صد تن از مهاجران افغانستان از سوی نیروهای امنیتی ایران تیرباران شده‌اند و جسدهای شان به افغانستان انتقال داده شده‌اند.
به گفته آنان این شهروندان افغانستان که می‌خواستند از راه‌های غیر قانونی به ایران بروند از سوی نظامیان این کشور آماج تیراندازی قرار گرفته‌اند.
آنان گفتند پیکر بی‌جان سهراب، نوجوان شانزده ساله افغانستانی تازه از ایران به افغانستان رسیده است.
به گفته نزدیکان این نوجوان او در شهر اصفهان مورد تیراندازی سربازان ایرانی قرار گرفته است و جان باخته است. سهراب به گونه غیر قانونی برای پیدا کردن کار به ایران رفته بود.
میرویس، از نزدیکان سهراب، گفت: «سهراب جان می‌خواست برود به ایران که کار و غریبی کند؛ او می‌گفت بروم یک اندازه کار کنم که اینجا پدرم را کمک کنم.»
مصطفی، از نزدیکان سهراب، می گوید: «ده روز پیش یکبار به ایران رفته بود ولی او را رد مرز کرده بودند، دفعه دوم که رفته بود به نقطه مرزی ایران یعنی اصفهان رسیده بود.»
در همین حال غلام جیلانی شریفی، مدیر نرسنگ شفاخانه نیمروز، گفت: «به گفته پایوازهای مریضان، مریضان و زخمیان در سر مرز زده شده بودند که می‌خواستند به ایران بروند.»
باشنده گان ولایت نیمروز خواهان بررسی این موضوع از سوی حکومت خودخوانده طالبان گریدند. آنجاییکه اغلب این کشته شدگان از مردم هزاره بود هیچ عکس‌العمل را در افغانستان خلق نکرد.
همینطور برخی منابع در هرات می‌گویند که در ماه‌های پسین چندین جسد مرمی خورده از مرز اسلام قلعه وارد این ولایت شده اند.
به گفته مسوولان ریاست امور مهاجران و عودت‌کنندگان هرات در کمتر از شش ماه گذشته بیش از ۴۶۰ زخمی که مورد لتوکوب قرار گرفته‌اند از مرز اسلام قلعه، از ایران وارد افغانستان شده‌اند.
مولوی عبدالحی منیب، رییس امور مهاجران و عودت‌کننده گان هرات، گفت: «ما افرادی را هم داریم که آنان لتوکوب شده‌اند، دست و پاهای شان شکستانده شده‌اند.»
- ممنوعیت از کار
- ممنوعیت ورود به خیلی از پارک‌ها
- ممنوعیت استفاده از ترانسپورت شهری در خیلی از شهرهای ایران
- ممنوعیت ورود به خیلی از حوض‌های آب‌بازی و هزاران ممنوعیت غیرانسانی و غیراخلاقی برای مهاجرین افغانستانی به ویژه هزاره‌ها در ایران که ذکر همه آن کتاب قطور می‌طلبد و از حوصله این متن خارج است. ادامه همین موضوع را در بخش یازدهم مطالعه نمایید.
