جنبش‌های الهام‌بخش حامی حقوق زنان در جهان (قسمت سیزدهم) ـ مجله‌ی اورال

رهبران نهضت زنان مبارز آمریکا تبلیغاتی را برای جلب افکار عمومی و حمایت سیاسی به خاطر اصلاحات قانونی در مسیر به‌رسمیت‌شناخته‌شدن حق رأی زنان راه انداختند. پیشرفت کار کُند و مقاومت، حتی از سوی بخشی از زنان، شدید و جدی بود. در سال‌های ۱٨٧٠، در بیست ایالت آمریکا انجمن‌های زنان آغاز به کار کردند که با تقلید استراتژی‌ها و شیوه‌های نهضت زنان برای احراز حق رأی، در مخالفت با حق رأی زنان فعالیت می‌کردند. «انجمن مخالف حق رأی زنان در ایالت نیویورک» کمک کرد تا رفراندومی که در سال ١۹١۵ در باب اعطای حق رأی به زنان در این ایالت برگزار شد با شکست مواجه شود. شماری از کسب و پیشه‌ها و تجارت‌ها با حق رأی زنان مخالف بودند؛ زیرا بیم آن داشتند که این امر به اصلاحات گران منجر شود و در نهایت به غیرقانونی‌شدن کار کودکان و اجباری‌شدن رعایت استانداردهای بهداشت و ایمنی در محل کار بینجامد. صنعت تولید مشروبات الکلی نیز بیم داشت که زنان به قوانین منع فروش مشروبات الکولی رأی دهند.

با این‌همه، فعالیت زنان توأم با تغییر دیدگاه‌های اجتماعی، به‌تدریج بسیاری از یک‌سونگری‌های پیشین را در مخالفت با مشارکت زنان در امور همگانی کم‌رنگ‌تر کرد. مسئله حق رأی زنان از یک موضوع حاشیه‌ای به میانه میدان سیاست راه یافت. در سال ۱٨٧٨، اصلاحیه‌ای در کنگره آمریکا مطرح شده بود که سلب حق رأی از یک فرد بر اساس جنسیت او را غیرقانونی می‌شناخت. این اصلاحیه به مدت چهل سال، هر سال در کنگره مطرح شد. اولین موفقیت‌ها در ایالات غرب کشور حاصل شد. حق رأی زنان در سال ١٨۶۹ در وایومینگ و در ۱٨٧۹ در یوتا تصویب شد. در فاصله سال‌های ١۹١٠ تا ۱۹۱٣ زنان در ایالات واشنگتن، کالیفرنیا، کانزاس و ایلینوی موفق به احراز حق رأی شدند.

تا سال ١۹١۵، حق رأی زنان در پانزده ایالت به رسمیت شناخته شد. در سایر مناطق، زنان به طور نسبی به موفقیت رسیدند؛ به این معنا که حق شرکت در برخی رأی‌گیری‌ها به آن‌ها داده شد، مانند انتخابات شهرداری‌ها یا انتخابات ویژه‌ای که موضوع آن‌ها اخذ مالیات‌، امور مدارس و سایر موضوعات از قبل تعیین شده بود. در سال ۱۹۱۶ ژانت رانکین از ایالت مونتانا به عنوان نماینده به مجلس نمایندگان ایالات متحده آمریکا راه یافت. او اولین زن نماینده در این نهاد بود.

هنگامی که ایالات متحده آمریکا در سال ١۹۱٧ وارد جنگ جهانی اول شد «انجمن ملی حق رأی زنان آمریکا» تحت رهبری کَری چَپمن کت، علی‌رغم موضع صلح‌طلبانه بسیاری از کنشگران این انجمن، در یک گام استراتژیک به حمایت از جنگ برخاست. زنان در داخل خاک آمریکا به مشارکت در تلاش‌هایی اهتمام ورزیدند که به دنبال وقوع جنگ شکل گرفته بود؛ از جمله مساعی آن‌ها در ارتباط با فعالیت‌های صلیب سرخ و به‌عهده‌گرفتن مسئولیت‌ها و مشاغلی که قبلا بر عهده مردان بود که اکنون به جبهه‌های جنگ اعزام شده بودند. این کوشش‌ها در جلب ‌نظر مثبت عمومی نسبت به اعطای حق رأی به زنان نقش مؤثری ایفا کرد. پرزیدنت وودرو ویلسون بالاخره دست از مخالفت برداشت و در سال ١۹١۸ از اصلاحیه حق رأی برای زنان پشتیبانی کرد؛ تشریک مساعی زنان در دوران جنگ و افزایش حمایت افکار عمومی رأی‌دهندگان تاثیر بسزایی در جلب این پشتیبانی داشت.

ادامه دارد ...