جنبش‌های الهام‌بخش حامی حقوق زنان در جهان (قسمت هفتم) ـ مجله‌ی اورال

الیزابت کدی استانتون و سوزان آنتونی، دو دوست نزدیک، رهبران اصلی نهضت زنان برای احراز حق رأی بودند. استانتون یک نویسنده چیره‌دست و یک اندیشمند بود؛ آنتونی استعداد خارق‌العاده‌ای در سازماندهی داشت و به همین سبب به او لقب ناپلئونِ نهضت زنان برای احراز حق رأی داده بودند. در سال‌های اول قرن بیستم میلادی، رهبران پرنفوذ نسل دوم در نهضت ظهور کردند که برجسته‌ترین‌شان کری چَپمَن کَت و آلیس پُل بودند. کت، رئیس «انجمن ملی حق رأی زنان آمریکا»، مبتکر استراتژی‌ای بود که در نهایت منجر به تصویب اصلاحیه متمم قانون اساسی در باب حق رأی زنان در سال ۱٩۲٠ شد. آلیس پل نیز نیروی پیشران در عملیات لابی‌گریِ «انجمن ملی حق رأی زنان آمریکا» در کنگره بود و او بود که توده‌ها را در سال‌های آغازین قرن بیستم بسیج و حرکت‌های اعتراضی آن سال‌ها را سازماندهی کرد. پل در سال ١۹١۶ «حزب ملی زن» را پایه‌گذاری کرد.

رهبران نهضت زنان مبارز ایالات متحده آمریکا، طی مبارزات طولانی‌شان برای احراز حق رأی زنان همواره تابع اصول رهبریِ همه‌شمول و دموکراتیک بودند. مسئولیت سازماندهی و برگزاری کنوانسیون‌های سالانه به عهده یک کمیته هماهنگی بود و اهداف و استراتژی‌های نهضت برای سالی که در پیش رو بود در این کنوانسیون‌ها از طریق اخذ رأی از شرکت‌کنندگان تصویب می‌شد. استانتون، آنتونی و سایر رهبران از نزدیک با یکدیگر همکاری می‌کردند و در مقابل سختی‌ها از خود شجاعت فردی و استقامت خارق‌العاده نشان می‌دادند.

استانتون با داشتن هفت فرزند غالبا مشکل می‌توانست منزل خود را ترک کند. آنتونی اغلب از کودکان او مراقبت می‌کرد تا او بتواند متن سخنرانی‌هایی را بنویسد که آنتونی، در کنوانسیون‌هایی که خود سازماندهی کرده بود، قرائت می‌کرد. این دو اغلب دیدگاه‌های متفاوت داشتند – نامه‌های آن‌ها به یکدیگر در باب مسائلی که در مورد آن اختلاف ‌نظر دارند حاکی از صراحتی کوبنده است - ولی همیشه برای یکدیگر احترامی بی‌دریغ قائل بودند و به هم تعهدی راسخ در همراهی برای مقابله با سختی‌ها داشتند.
رهبران نهضت با نافرمانی مدنی و به جان خریدن خطر زندان‌ در راه حمایت از حق رأی زنان، شهامت خود را نشان دادند؛ آنتونی در سال ۱۸٧۲ به جرم رأی‌دادن غیرقانونی بازداشت و محاکمه شد، او در سال ١۸٧۶ با قرائت «بیانیه حقوق زنان ایالات متحده آمریکا» جشن‌های استقلال آمریکا را مختل کرد. استون از پرداخت مالیات سر باز زد تا نسبت به مشمول‌مالیات‌‌شدن در شرایطی که نماینده‌ای در مجلس قانون‌گذاری ندارد، اعتراض خود را ابراز کند. پُل در سال ۱۹١٧ به جرم راه‌انداختن تظاهرات در مقابل کاخ سفید بازداشت و زندانی شد.

رهبران جنبش برای جلب پشتیبانی، با سایر گروه‌های خواهان اصلاحات، گروه‌های ذی‌نفوذ، سیاستمداران و شخصیت‌های سرشناس و ممتاز ارتباط برقرار کردند. پیوندهای نزدیک میان هواداران الغای بردگی و فعالان حقوق زن به معنی اشتراک در اهداف و حمایت متقابل بود.
رهبران جنبش ضد‌بردگی و بردگانی که آزاد شده و اکنون شخصیت‌های برجسته و سرشناسی شده بودند - مانند فردریک داگلاس در حمایت از احراز حقوق زنان بسیار فعال بودند. سوجورنر تروت، برده پیشین و سخنران سرشناس، خطابه معروف خود با عنوان «من یک زن نیستم؟» را در سال ۱۸۵١ در کنوانسیون ملی زنان در اوهایو به صورت فی‌البداهه ایراد کرد. رهبران نهضت همچنین برای جلب حمایت گروه‌های مذهبی مانند کوایکرها و کلیسای یونیتاری و کلیساهای سنتی‌تر تلاش کردند؛ اگرچه در جلب حمایت کلیساهای سنتی چندان موفقیتی حاصل نکردند. آن‌ها همچنین از پشتیبانی نهادها و تشکیلاتی که برای احراز حقوق کارگران مبارزه می‌کردند بهره‌مند شدند؛ مهم‌ترین این نهادها جنبش «گرانج، حامی و متشکل از کشاورزان، و «فدراسیون کارگران آمریکا» بود.

ادامه دارد ...