آیا گروه طالبان از سوی جامعه‌ی جهانی به رسمیت شناخته خواهند شد؟ ـ مجله‌ی اورال

گروه افراطی طالبان پس از پنج ماه تصاحب قدرت با خشونت و زور هنوز توسط هیچ یکی از کشورهای جهان به رسمیت شناخته نشده است.

کشورهای عضو سازمان ملل، برای به رسمیت شناختن حکومت طالبان، شرایط و معیارهای را تعریف کرده است. احترام به حقوق بشر و آزادی زنان در عرصه‌ی فعالیت‌های اجتماعی، تحصیل و کار، هم‌چنان پای‌بندی به آزادی بیان از نکات عمده‌ی است که سازمان ملل متحد برای به رسمیت شناختن گروه طالبان، تعیین کرده‌اند.

کشورها برای به رسمیت شناختن حکومت سرپرست طالبان رفتار و اعمال مربوط به این گروه را تحت بررسی قرار خواهند داد و بدون تردید تا وقتی‌که طالبان، حرف و عمل خود را در ترازوی برابری ننشانند، از طرف هیچ‌یک کشوری به رسمیت شناخته نخواهد شد و این امر باعث به انزوا رفتن افغانستان و بروز مشکلات تازه برای افغانستانی‌ها خواهد شد.

از سویی دیگر، وزیر داخله‌ی حکومت سرپرست طالبان، سراج‌الدین حقانی گفته است که اگر امریکا ما را به رسمیت نشناسد، به تهدیدات علیه این کشور ادامه می‌دهیم. وی این گفته‌هایش را چند روز قبل طی گفتگو با الجزیره بیان کرده است.
به گفته‌ی سراج‌الدین حقانی، کشور امریکا با امتناع از به رسمیت شناختن طالبان، دروازه‌های دشمنی علیه مردم افغانستان را به‌طور کامل باز نگه‌می‌دارد. هم‌چنان وی خاطرنشان کرده است که وقتی گروه طالبان به رسمیت شناخته شود، دیگر تهدید علیه کسی نخواهد بود.

با در نظر داشت این گفته‌های وزیر داخله‌ی حکومت سرپرست طالبان، صاحب‌نظران و کاربران صفحات اجتماعی می‌گویند که سراج‌الدین حقانی با چنین بیانات ناسجیده خود، بار مشکلات را بر شانه‌های شهروندان کشور می‌افزاید. این کاربران معتقد هستند که گروه طالبان به شرایط که از طرف سازمان ملل متحد تعریف شده است هیچ‌گونه پای‌بندی ندارند و رفتار غیر انسانی اعضای مربوط به این گروه نشان می‌دهد که طالبان از به رسمیت شناخته شدن فاصله زیادی دارند.

پس از سقوط حکومت پشین و روی‌کار آمدن گروه طالبان، جنایات زیادی از طرف این گروه به ثبت رسیده است. ایجاد محدودیت علیه آزادی زنان، رویه‌ی درشت و خشن اعضای این گروه علیه رسانه‌ها و آزادی بیان، جنایت و قتل‌های هدف‌مندانه و کشتارهای خیابانی، ربودن فعالان حقوق زن، تطبیق مفکوره‌ی ضد آزادی خواهی و ازدواج‌‌های اجباری با زنان و دختران زیر سن از موارد است که برخلاف خواست کشورهای عضو در سازمان ملل، اتفاق می‌افتد.

گزارشات حاکی برآن‌ست که پس از سقوط نظام جمهوریت، بسیاری از سران و فرمانده‌های طالبان به ازدواج دوم، سوم و چهارم روی آورده‌اند و به نحوی غرق در عیاشی و خوشگذرانی شده‌اند.

خلیل‌الرحمان حقانی، وزیر امور مهاجران در کابینه‌ی سرپرست طالبان و عضو ارشد شبکه‌ی حقانی، مولوی صلاح‌الدین ایوبی، فرمانده ازبک‌تبار طالبان که قصر و خانه‌ی مارشال دوستم را غصب کرده است و مولوی امان‌الدین منصور، رئیس نیروهای هوایی طالبان از جمله‌ی کسانی است که در پنج ماه پسین و پس از به قدرت رسیدن مجدد این گروه برای سومین بار ازدواج کرده‌اند.

فرماند‌ه‌های رتبه پایین این گروه نیز برای بار دوم، سوم و چهارم از دواج کرده‌اند. اشخاصی مانند ملا سیف‌الله عمری فرمانده امنیت بلخ، قاری نوازالحق حقانی فرمانده شهرستان کلفگان ولایت تخار و مولوی حق‌نواز از فرمانده‌های این گروه در ولایت بغلان از کسانی‌هستند که برای بدست آوردن پول، امکانات و فراهم‌کردن بستر عیش با دختران جوان و زیرسن بدون رضایت خود و خانواده‌های‌شان به اجبار ازدواج کرده‌اند.

به نظر می‌رسد با نقض گسترده حقوق بشر توسط طالبان و وضع محدودیت‌های زیاد بر زنان و حتا مردان طالبان عرصه برای به رسمیت شناختن شان تنگ‌تر کرده‌اند. اگر این گروه افراطی تغییری در رفتار و پالیسی‌های شان وارد نکنند، جامعه‌ی جهانی از به رسمیت شناختن آنان ابا خواهند ورزید.