میله مازار

شادی و دین داری، از نیازهای روحی و روانی آدم ها است. پیدایش بازی ها، ورزش ها و رقص ها، گواهی بر شاد بودن آدم ها دارد. موجودیت عبادت گاه ها، زیارت گاه ها و مکانهای مقدس برای ادیان مختلف در جهان، حکایت از دین دار بودن آدم ها را در طول تاریخش دارد. آدم ها، همانطور که برای تقویت جسم شان کار کرده اند، غذا تهیه کرده اند، برای آرامش و ارضای روان شان نیز به سوی شادی و دین داری شتافته اند. با دین داری و شادی، روح شان را آرامش داده اند و زندگی شان را به پیش برده اند. آرامش روحی و روانی، اساس زندگی آدم ها است. از همین رو است که انسان ها از قدیم، بخاطر آرامش روانی شان راه دین و هنر را بر گزیده اند. در جامعه ای که افراد شان در آسایش فکری زندگی دارند، از رفاه و امنیت بیشتر اجتماعی برخورداراند و زودتر از دیگران راه ترقی و پیشرفت را به پیش می گیرند. در جامعۀ ما «میله» و «مازار»، حکایت از دین دار بودن و شاد بودن افراد جامعۀ ما را دارد که با شادی و شادمانی در یک مکان مقدس مذهبی، جشن و شادی برپا می کنند. مردم با آمیختن شادی و مراسم دینی، تشنگی روان خود را سیراب می کنند. روانی که تشنۀ آرامش، زیبایی و شادی در زندگی است.

«میله مازار» جشن با شکوه خزانی در ولسوالی ناور است که همه ساله در ماه میزان فصل خزان در «مازار سه بیرارا»ی قریۀ بهایی برپا می شود. در این جشن، مردم با خانواده های خود از سراسر ولسوالی ناور و و لسوالی های همجوار آن همچون جاغوری، مالستان، قرباغ، جغتو و بهسود حضور می یابند و یک روز کامل را با جشن و سرور در کنار هم سپری می نمایند. برای پذیرایی از اشتراک کنندگان میله، مردم قریه پول به اشتراک می گذارند با گاو خریداری می نمایند و برای روز میله آن را ذبح و گوشت آن را می پزند. علاوه بر آن، اشتراک کنندگان نیز با خودغذاهای محلی همچون حلوای سرخ، ملیده، دلده، شیربرنج و ... می آورند. میله مازار امسال، روز یکشنبه 5 میزان، با حضور جمعیت انبوه، برگزار گردید.

فضای صاف، آزاد، سر سبز و پهنای دشت ناور به تمامی اشتراک کنندگان فرصت می دهد تا آزادانه به سیر و تماشا و ساعت تیری های خود بپردازند. روز جشن، یک مدت کوتاه را به سخنرانی و دعای ملای قریه اختصاص می دهد و بقیه همه به مردم تعلق دارد. جوانان و پیران، هرکس برنامۀ ساعت تیری خود را دارند. مسابقۀ «سنگ گیرک»، اسپ دوانی و نیزه بازی»، فوتبال، توب دنده، ریسمان کشی، بازی های گرگ بره و استای زنجیر باف  برای کودکان خرد سال، از ساعت تیری های این روز می باشند.

در کنار میله مازار، مردم به سیر و تماشای «بند بهایی» که یکی از مکان های جذاب، دیدنی و با فواره های بلند آب می باشد، نیز می روند. میله مازار، فرصت خوبی برای خندیدن، شادی و تفریح است. در این روز، زنان و مردان روستایی، تمام هم و غم گاو و گوسفند خود را فراموش می کنند با پیشانی باز، چهره های خندان و با صمیمیت در کنار هم در میله شرکت می کنند و به سیر و تفریح می پردازند. در این روز فرق ندارد، چی زن باشی، چی مرد، چی دختر باشی و چی پسر، همه در دامن صحرا می آیی، نذر می کنی، به شادی و تفریح می پردازی، هیچ مانعی در برابر آزادی تو وجود ندارد.

مردم روستاهای مناطق مرکزی، از پرکارترین دهقانان می باشند، صبح وقت از خواب بر می خیزند و به کار می روند و شام ناوقت دوباره به خانه های شان می پردازند. آن ها فرصتی کمتری برای تفریح و آسایش زندگی دارند. آن ها بهانه های چون میله مازار را غنمیت می شمارند و با خانوادۀ خود به طور جمعی با شوق و رغبت در میله و تفریح شرکت می کنند. علاوه بر این میلۀ عمومی، مردم هر قریه، در یکی ار روزهای سال، وقتی که تراکم کاری کمتر باشند، یک روز را برای تفریح انتخاب می کنند. به طور جمعی (زن و مرد) پای «مازار» و سرِ «بند» می روند، نذر می کنند و گرد هم می آیند. این گونه مراسم را علاوه بر قداست و باورهای مذهبی که به آن می دهند، بیشتر برای تفریح و شادی انتخاب می کنند.

ولسوالی ناور، یکی از ولسوالی های هفده گانۀ ولایت غزنی است که با در اختیار داشتن دشت وسیع، فضای سرسبز خود شهره است. موجودیت پرندگان وحشی و کمیاب جهان، ویژگی خاص این ولسوالی است. فرهنگیان و فعالان مدنی ناور، این ولسوالی را به دلیل ویژگی های که به خود اختصاص داده است و ظرفیت گردش گری را که دارد، پس از  بند امیر بامیان و واخان بدخشان، به عنوان سومین پارک ملی در سطح کشور پیشنهاد نموده اند.