گروهی از بانوان فرهنگی کارته سخی با ترانه و شادی از پانزدهم شعبان تجلیل کردند

در ساحه کارته سخی، در یک خانه کلان که یک طرف آن با پارچه‌های سفید و سیاه‌رنگ، تزئین شده است؛ پوقانه‌های رنگارنگ و گل‌های سرخ‌رنگ و آبی‌رنگ به روی پارچه‌ها نصب شده است که به دیوار رنگ دیگری داده است. این‌جا شمار زیادی از دختران و زنان گرد‌هم آمده‌اند تا از پانزدهم شعبان تجلیل نمایند. این برنامه،از دیگر برنامه‌های مذهبی که بیشتر معمول است، خیلی متفاوت تدارک دیده شده است. سرودها با کف‌ زدن اشتراک کنند‌گان استقبال می‌شود. برنامه‌ را دو بانوي جوان، گردانندگی می‌نمایند؛ یکی شادمانه شعر می‌خواند و دیگری ترانه‌سرایان و سخنرانان را در جایگاه، دعوت می‌کند.

گروه‌های سرود، دختران و پسران خُرد سن هستند. رو به روی شرکت کنندگان، یک تخت با بلندایی در حدود 20 سانتی متر که با پارچۀ سفید پوشانیده شده و گرداگرد آن، گل‌های آبی و سرخ، چسپانده شده، گذاشته شده است. دختران خُردسال، همۀ شان با پوشش سپید و یک غنچه گل در دست به روی تخت می‌نشینند و ترانه را شروع می‌کنند، دیگران یک بند این ترانه را تکرار می‌کنند و با کف زدن از آن استقبال می‌کنند. برنامه، با شادی، کف زدن و خنده ادامه می‌یابد. گروه سرود و سه گروه دیگر به ترتیب به ترانه‌های شادی سر دادند.

حاجی عنایت علی زاده، رییس و موسس بنیاد خیریه آگاه نیز در این برنامه حضور داشت. او در ادامه همین برنامه برای حاضران سخن گفت. وی از این برنامۀ شاد و شادی بخش، به نیکویی یاد نمود و گفت: «خوشحالم که امروزشما یک برنامه متفاوت و شاد را برگزار کردید. شادی از جامعۀ ما گویا رخت بر بسته است. اغلب برنامه‌ها همواره با تعزيت بوده است، این ابتکار شما واقعا قابل تقدیر است».

آقای علی‌زاده در بخش دیگری از سخنان خود بر آموزش کودکان تاکید نمود.

او گفت، سواد و خواندن پایه اساسی رفاه اجتماعی است و از همین رو کودکان نباید از آموزش بازمانند.

در بخش دیگر برنامه، خانم معلم شیرزاد، یکی از آموزگاران بنیاد خیریۀآگاه، یک مقاله معلوماتی را به خوانش گرفت. در این مقاله در مورد آرامش فکری و شادی روانی اشاره شده بود.

رویدادهای که هر روز در جامعۀ ما به وقوع می‌پیوندند، مردم را از نگاه روحی و روانی سخت متاثر ساخته است. طوریکه در شاد ترین لحظه‌ها نمی‌توانیم که حرف از رویدادهای غم‌انگیز به میان نیاوریم. رسم بر این شده است که برنامه‌های مذهبی را که تجلیل می کنیم، عموما از مراسم عزا و تعزیت باشد؛آنچه که خود بر روان مردم تاثیر منفی دارد.