محرومیت هزاران کودک از رفتن به مکتب در پی افزایش فقر اقتصادی در بامیان

کاهش سطح اشتغال و افزایش فقر اقتصادی در بامیان سبب شده است که هزاران کودک از حق دسترسی به آموزش و پرورش و رفتن به مکتب محروم شوند.

اکثر این کودکان که خانواده های شان سرپرستی ندارد و نان آورخانه به شمار می روند، برای کسب درآمد اندک، به کارهای شاقه مشغول اند.

خداداد کودک یازده ساله ای است که با برادر 10 ساله اش در یک رستوران در مرکز بامیان کار می کند.

خداداد به مجله اورال گفت که به دلیل فقر شدید اقتصادی، مجبور به ترک مکتب و کار در این رستوران شده است تا بتواند لقمه نانی برای خانواده اش تهیه کند.

او می گوید، روزانه 20 بشکه آب 30 لیتره را از فاصله بیش از یک کیلومتر بر روی شانه هایش به این رستوران می آورد و در برخی اوقات آشپزی نیز می کند.

او افزود که از یک سال به این بدلیل اینکه فقر شدید اقتصادی دامنگیر خانواده اش شده، مجبور شده تا با برادر خورسالش در این رستوران کار کند.

افغانستان از کشورهایی است که بیشتر شهروندان آن زیر خط فقر زندگی می کنند.

نبود فرصت های شغلی و بی توجهی دولت به ایجاد زمینه کار، سبب شده است تا با گذشت هر روز فقر اقتصادی در کشور افزایش یابد.

این امر باعث شده که حتی کودکان نه تنها در بامیان بلکه در بسا نقاط دیگر کشور با ترک درس و مکتب، برای پیدا کردن لقمه نانی برای خانواده های شان، صبح تا شب کار کنند.

با آنکه افغانستان در سال 1373 کنوانسیون بین المللی حقوق کودک را امضا کرده اما دولت تا کنون در اکثر ولایات کشور، برای حمایت از کودکان و تامین مصئونیت آنان اقدامات موثری نکرده است.

با این حال مسئولان در اداره معارف بامیان می گویند که نزدیک به 8 درصد از کودکان این ولایت، از حق دسترسی به آموزش و پرورش محروم اند.

آنان فقر اقتصادی، تنگدستی، بیکاری خانواده ها، دور بودن قریه ها از مکاتب و کوهستانی بودن اکثر مناطق بامیان را عمده ترین عواملی می خوانده اند که سبب محرومیت هزاران کودک از حق دسترسی به آموزش و پرورش شده است.

براساس آماری که بتازگی از سوی ریاست معارف بامیان ارائه شده است،بیشتر کودکانی که در این ولایت به مکاتب دسترسی ندارند، بین سنین 7 تا 9 سال قرار دارند.

در همین حال آمنه حسن پور مسئول لیسه خصوصی بابا به مجله اورال گفت که دولت باید از کودکان بی سرپرست و خانواده های فقیر حمایت کند تا فرزندان آنان مجبور به ترک مکاتب و انجام کارهای شاقه نشوند.

خانم حسن پور می گوید که خانواده های فقیر و بی بضاعت، نیاز به تشویق و ترغیب حکومت و سرمایه گذاران ملی در کشور دارند.

بامیان در مرکز کشور از ولایت های کمتر انکشاف یافته است که اکثر باشندگان آن به زراعت و مالداری مشغول اند.

تنها منابع عایداتی آنان همین زراعت و مالداری که آنهم به دلیل سردی هوا، سود زیادی را نصیب این مردم نمی کند.

از سوی دیگر در سال جاری سطح اشتغال در این ولایت به شدت پایین آمده و هم اکنون بیشتر باشندگان این ولایت از بیکاری و فقر رنج می برند.

براساس آمار اتحادیه کارگران بامیان، هم اکنون بیشتر از 150 هزار نفر در این ولایت بیکارند.

با این وجود گفته می شود که بیکاری در بامیان بیداد می کند و آمار بیکاران در این ولایت بسیار بیشتر از چیزی است که از سوی اتحادیه کارگران اعلام شده است.