چرا پیروزی اعتراضات مردم ایران برای افغانستان با اهمیت است؟
نظام‌های سیاسی هر دو کشور ایران و افغانستان ایدیولوژیک و مبتنی بر دستورات سخت‌گیرانه دینی هستند. این نوع نظام که مشروعیت آن به عالم غیب و خدا پیوند داده می‌شود، زمینه‌ساز دیکتاتوری، افراطیت و سلب حقوق اساسی شهروندان شده است. در ایران در رأس و ذیل نظام آخُندها قدرت را انحصار کرده‌اند. امکانات و منابع عامه کشور را حیف و میل می‌کنند. آزادی‌های مدنی و فعالیت‌های سیاسی را محدود کرده و قوانین را به صورت فرمایشی به نفع خود تدوین و اِعمال می‌کنند. در افغانستان طالبان به نام تطبیق شریعت بر سرنوشت مردم مسلط شده و با رفتارهای خشن، ضد انسانی شهروندان را به خاک سیه نشانده و بر آنان حمکروایی می‌کنند.
مردم ایران از چهاردهه حاکمیت آخندها به ستوه آمده‌اند و برای تغییر نظام کمر بسته‌اند. آنان دست‌کم در دو ماه اخیر دست به اعتراضات مداوم و گسترده زده‌اند و مصمم اند تا سقوط جمهوری اسلامی از پا ننشینند. این اعتراضات توجه همه جهانیان را جلب کرده و مورد حمایت گسترده در سطح جهان قرار گرفته است. در مقابل حاکمیت دیکتاتور جمهوری اسلامی به سرکوب معترضان پرداخته و برای این کار از آخرین توان‌ّ خود با بی‌‌رحمی زیاد کار می‌گیرند.
اما در این سو در افغانستان نقض حقوق بشری افراد به طور گسترده توسط طالبان صورت می‌گیرد. دیکتاتوری در اوج خود رسیده و بر زنان و دختران محدودیت‌های بی‌سابقه وضع شده است. افغانستان تنها کشوری در سطح جهان است دختران از رفتن به مکتب ممانعت می‌شود. حقوق مدنی و شهروندی به صورت کل به فراموشی سپرده شده است و حتا کسی جرأت نمی‌کند در این موارد حرف بزند.
حال به این پرسش برگردیم که چرا تغییر نظام جمهوری اسلامی ایران به نفع افغانستان، کشور همسایه‌اش است. حاکمیت جمهوری اسلامی ایران و امارت اسلامی و طالبانی افغانستان از لحاظ ماهیت بسیار به هم شبیه‌اند و این شباهت در حدی است که می‌توان گفت درون‌مایه هر دو یکی است. هر دو به اراده شهروندان احترام نمی‌گذارند. آزادی برای فعالیت‌های سیاسی نه برای افراد و نه برای احزاب وجود ندارد. دیگراندیشان و مخالفان با شدت تمام سرکوب می‌شوند. با وجودیکه بین طالبان و نظام جمهوری اسلامی ایران اختلافات اندکی وجود دارد اما هرگاه نظام جمهوری اسلامی پابرجا بماند، طالبان بیشتر از گذشته برای بقای خود در قدرت اطمینان پیدا می‌کنند و برای حفظ قدرت شان بیش از پیش به سانسور و سرکوب می‌پردازد. در مواردی دیده شده است که در یک سال اخیر پس از به قدرت رسیدن طالبان سیاست ایران در برابر طالبان با نرمش و همکاری بوده است. همان گونه که دیکتاتورها در ماهیت با هم یکی‌اند، برای هم الگویی خوبی هم در تداوم عمر شان در قدرت بوده می‌تواند. حتا در بیشتر موارد برای تضمین بقای‌شان در قدرت همکاری‌های خطرناک و جدی نیز با همدیگر می‌کنند.
از ایران مردم‌سالاری که در آن موازین حقوق بشری رعایت شود و از آن در امور کشورها مداخله صورت نگیرد، افغانستان به عنوان یک کشور همسایه بیشتر از دیگران سود می‌برد. لذا سرنوشت ایران را باید قاطبه مردم ایران تعیین کنند و این کشور از چنگ آخندها به تمام مردم آن سپرده شود.
