روز جهانی آموزش و دختران افغانستان قربانی جهالت و تعصب؛
سازمان ملل متحد ۲۴ جنوری را در سال ۲٠۱۸ بنام روز جهانی آموزش اعلام کرد و گفته بود که حق آموزش و سواد چون حیات است که سلب آن نقض کرامت انسانی است و هیچ فردی حق ندارد کسی را از آموزش و پرور محروم کنند.
با قدرت گرفتن دوباره‌ی طالبان و سقوط جمهوریت، این گروه مانع تعلیم دختران بالای صنف ششم شدند و در این اواخر دانش‌گاه‌ها را به روی آنان بستند که با واکنش سراسری افغان‌ها و جامعه جهانی مواجه شد.
با این حال یونسکو و سازمان‌های بین‌المللی به‌مناسبت این روز از طالبان خواسته‌اند تا مانع تعلیم و تحصیل دختران نشده و دروازه‌ی مکاتب و دانش‌گاه‌ها را به‌روی آنان باز کنند.
سازمان ملل متحد امسال ۲۴ جنوری را بنام دختران افغان که از سواد محروم هستند تجلیل کردند و تمام نهاد‌های معتبر بین المللی از طالبان فقط یک خواست داشتند:" به دختران افغانستان اجازه تحصیل داده شود."
کاردار سفارت امریکا، اوچا، دیده‌بان حقوق بشر و ده‌ها نهاد دیگر، به صورت یک‌صدا امروز از گروه طالبان خواستند حق مسلم آموزش دختران افغانستان را سلب نکنند و به آنان اجازه دهند تا به مکاتب و دانش‌گاه‌ها بازگردند ولی، طالبان به بهانه‌های مختلف از این امر سرباز زدند و مکاتب را هم‌چنان بسته نگهداشتند.
هرچند روز جهانی آموزش در راستای بزرگ‌داشت از علم و تحصیل به‌عنوان فرایندی بنیادین، فراگیر، همیشگی و مؤثر بر بسیاری از کنش‌های انسانی و از آن میان توسعه پایدار، برابری، صلح، پاس‌داشت محیط زیست و... از سوی سازمان ملل و یونسکو تعیین و تصویب شد، ولی این نکته را نباید فراموش کرد که با اعلامیه صادر کردن‌ها و نشست برگزار کردن‌ها، کار پیش نخواهد رفت.
نگاه طالبان به زنان و دختران، نگاه فرودستانه است،این گروه بدون استثنا زنان و دختران را جنس دوم می‌گویند و لازم نمی‌دانند که دختران و زنان به جز از کارهای خانه به امر دیگری هم توجه کنند.
نگاه طالبان به زنان، نگاه یک قبیله‌ی عقب‌افتاده و بدوی است. با وجود فشارهای بین المللی هنوز این گروه نتوانستند با این موضوع کنار بیایند که به دختران چگونه اجازه دهند تا آن‌ها به مکاتب بروند و درس بخوانند.
به صورت مطلق، مناطق جنوب و شرق کشور در بیست سال گذشته نیز به دختران‌شان اجازه نمی‌دادند تا به مکاتب بروند و در طول دو دهه نهاد‌های جهانی تلاش کردند تا میزان بی‌سوادی را در کشور کاهش دهند ولی، مردم جنوب و شرق اجازه ندادند تا چنین شود. آن‌ها مکاتب را سوختاندن، دختران‌شان را مجبور کردند با کارهای خانه کنار بیایند و برای معارف شماری از ولایت‌های جنوب و شرق، میلیون‌ها دالر مصرف می‌شد ولی، یک دختر هم از صنف دوازده فارغ ندادند.
اکنون تا فشار و گام‌های عملی علیه دانش‌ستیزی طالبان توسط جامعه جهانی برداشته نشود؛ این گروه با هزاران نوع تجلیل از موضع‌شان عقب نمی‌نشینند و به این مسیر پیش می‌روند.
