نماینده سابق پارلمان افغانستان؛ طالبان یک رژیم "آپارتاید جنسیتی" است

در طی یک سال پس از سلطه گروه طالبان در کابل وضعیت زنان روز بروز در این کشور بدتر شده است. 

چند روز قبل هیئت سازمان ملل متحد در افغانستان مقامات طالبان را به آزار و اذیت کارمندان افغانستانی زن متهم کرده و از مقامات محلی خواست تا به همه کارکنان در اداره  احترام بگذارند. در این بیانیه با اشاره به گروه طالبان این کشور آمده است: «الگویی در حال ظهور از آزار و اذیت کارمندان زن افغانستانی سازمان ملل توسط مقامات طالبان  وجود داشته است». سه زن افغانستانی که برای سازمان ملل متحد کار می‌کردند اخیراً برای مدت کوتاهی توسط «عوامل امنیتی مسلح مقامات بالفعل» بازداشت و مورد بازجویی قرار گرفتند.

همچنین زنان افغانستانی روز دوشنبه در سازمان ملل درخواست کردند تا اقدامات بین المللی محکمی برای رسیدگی به "آپارتاید جنسیتی و قومی" در کشورشان از زمان به قدرت رسیدن طالبان در سال گذشته انجام شود. محبوبه سراج، روزنامه نگار افغانستانی در نشست شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد در ژنو گفت: امروز حقوق بشر در افغانستان وجود ندارد. این روزنامه نگار گفت که از به صدا درآوردن زنگ خطر در مورد تضعیف حقوق زنان و دختران  در افغانستان "بیمار و خسته" است و هیچ اقدامی نمی بیند. طالبان از زمان بازگشت به قدرت در ماه اگست سال گذشته، محدودیت‌های سختی را بر دختران و زنان برای پیروی از دیدگاه ریاضت‌آمیز خود از اسلام اعمال کرده‌اند - و عملاً آنها را از زندگی عمومی بیرون می‌کشند. راضیه صیاد، وکیل افغانستانی و کمیسر سابق کمیسیون مستقل حقوق بشر افغانستان، به شورا گفت: «زنان افغانستان اکنون به رحمت گروهی سپرده شده اند که ذاتاً ضد زن هستند و زنان را به عنوان انسان نمی شناسند». . "پسرفت سرسام آور" سراج در جریان مناظره ای که به طور خاص بر حقوق زنان و دختران در افغانستان متمرکز بود، به شورا گفت: "زنان آن کشور، ما وجود نداریم... ما حذف شده ایم." او از نهاد عالی حقوق بشر سازمان ملل خواست تا هر اقدامی را برای بهبود وضعیت انجام دهد. من از همه شما التماس دارم: لطفاً اگر این شورا کاری دارد انجام دهید! او گفت، و افزود که "در غیر این صورت، لطفاً در مورد آن صحبت نکنید. زیرا صحبت کردن در مورد افغانستان ارزان بوده است". "تو باید کاری کنی." او و دیگران پیشنهاد کردند که شورا می تواند یک گروه مستقل از کارشناسان را برای نظارت بر همه سوء استفاده ها ایجاد کند تا در نهایت مجرمان را مورد بازخواست قرار دهد. او هشدار داد: «فقط خدا می داند که چه نوع جنایاتی گزارش نمی شود.» همچنین زهرا جویا مدیر رسانه رخشانه، در طی  صحبت مختصر ولی همه جانبه و مستند در مورد وضعیت شکننده مردم هزاره‌صحبت کرد، وی گزارش اعضای پارلمان بریتانیا، گزارش ریچارد بنت، گزارشگر  ویژه سازمان ملل در امور حقوق بشر افغانستان، گزارش دیده‌بان حقوق بشر و گزارش‌های چندین نهاد معتبر بین‌المللی، را ریفرینس داد و خواستار توجه جامعه بین المللی به کشتار و تعبیض هدفمند نسبت به مردم هزاره شد.

بتازگی خانم فرید، یکی از اعضای سابق پارلمان افغانستان روز دوشنبه از جهان خواست تا طالبان را به دلیل سرکوب حقوق بشر رژیم "آپارتاید جنسیتی" بدانند و گفت که برچسب آپارتاید کاتالیزوری برای تغییر در آفریقای جنوبی است و می تواند کاتالیزوری برای تغییر در افغانستان باشد.

ناهید فرید، فعال حقوق زنان که جوانترین سیاستمداری بود که در سال 2010 به پارلمان انتخاب شد، در یک کنفرانس خبری در سازمان ملل گفت که در نتیجه محدودیت های شدید بر جنبش های زنان، پایان تحصیلات متوسطه برای دختران و ممنوعیت مشاغل برای زنان، "من داستان های بیشتری از زنان افغانستانی می شنوم که تصمیم می گیرند تا از ناامیدی زندگی خود را  بگیرند." او گفت: "این شاخص نهایی است که وضعیت زنان و دختران افغانستانی چقدر بد است که آنها مرگ را انتخاب می کنند و این را  آنها ترجیح داده می شود تا زندگی تحت رژیم طالبان."

فرید که اکنون در دانشکده روابط عمومی و بین‌الملل دانشگاه پرینستون مشغول به کار است، گفت که او اولین کسی نیست که طالبان را یک رژیم «آپارتاید جنسیتی» می‌خواند، اما او گفت: «عدم اقدام جامعه بین‌المللی و تصمیم‌گیرندگان در کل آن را مهم می‌کند. برای همه ما این را تکرار کنیم» تا صدای زنان در افغانستان که نمی توانند صحبت کنند فراموش نشود.

او ابراز امیدواری کرد که رهبران جهان هفته آینده برای گردهمایی سالانه خود در مجمع عمومی سازمان ملل متحد، زمانی را برای ملاقات و گوش دادن به زنان افغانستانی که در تبعید زندگی می کنند، اختصاص دهند و شروع به درک این موضوع کنند که "آپارتاید جنسیتی" در افغانستان اتفاق می افتد زیرا از زنان "استفاده می شود". و مورد سوء استفاده قرار می‌گیرد، به سطوح زیردست جامعه تنزل داده شده و توسط طالبان از حقوق بشر محروم شده‌اند.

زمانی که طالبان برای اولین بار از سال 1996 تا 2001 بر افغانستان حکومت کردند، زنان و دختران تحت محدودیت‌های شدیدی قرار داشتند - بدون تحصیل، بدون مشارکت در زندگی عمومی، و زنان ملزم به پوشیدن برقع فراگیر بودند.

پس از برکناری طالبان توسط نیروهای آمریکایی در سال 2001 پس از حملات 11 سپتامبر در ایالات متحده، و تا 20 سال آینده، دختران افغانستانی نه تنها در مکاتب، بلکه در دانشگاه ها ثبت نام کردند و بسیاری از زنان به عنوان پزشک، وکیل، قاضی، عضویت مجلس و صاحبان مشاغل، بدون پوشش صورت سفر می کنند.

پس از تسلط طالبان بر کابل در 15 اگست 2021 در حالی که نیروهای ایالات متحده و ناتو پس از 20 سال در مراحل پایانی خروج هرج و مرج خود از افغانستان بودند، آنها وعده شکل معتدل تری از حکومت اسلامی از جمله اجازه دادن به زنان برای ادامه تحصیل و کار را دادند. خارج از خانه آنها در ابتدا هیچ کد لباسی را اعلام نکردند، اگرچه آنها همچنین متعهد شدند که شریعت یا قوانین اسلامی را تحمیل کنند.

اما تندروهای طالبان از آن زمان به زمان حکومت خشن قبلی خود بازگشته اند و بدترین ترس فعالان حقوق بشر را تایید می کنند و معاملات طالبان را با جامعه بین المللی که از قبل بی اعتماد هستند، پیچیده تر کرده اند.

فرید طالبان را متهم کرد که از زنان به‌عنوان یک ابزار چانه‌زنی برای درخواست مشروعیت، بودجه و کمک از جامعه بین‌المللی استفاده می‌کنند. او این را "بسیار خطرناک" خواند، زیرا حقوق کامل زنان و دختران افغانستانی باید نقطه آغازی غیرقابل مذاکره برای همه مذاکرات با طالبان باشد.

فرید از سازمان همکاری اسلامی متشکل از 57 کشور مسلمان و سایر کشورها خواست تا بستری را برای زنان افغانستانی ایجاد کنند تا مستقیماً با طالبان در مورد مسائل حقوق زنان و حقوق بشر مذاکره کنند. او همچنین از کشورها خواست تا تحریم‌ها را علیه طالبان حفظ کنند، همه ۱۸۳ رهبر طالبان در لیست سیاه تحریم‌های سازمان ملل باقی بمانند، نمایندگان طالبان در سازمان ملل متحد ممنوع شوند، و همه هیئت‌هایی که با طالبان ملاقات می‌کنند شامل زنان شود.

مونا جول، سفیر ناروی در سازمان ملل، که کشورش بر مسائل افغانستان در شورای امنیت سازمان ملل نظارت می کند و کنفرانس مطبوعاتی را سازماندهی کرد، گفت که یک سال پس از تسلط طالبان "وضعیت زنان و دختران با مقیاس و سرعت تکان دهنده ای بدتر شده است." به عنوان یک نمونه، او گفت که افغانستان اکنون تنها کشوری در جهان است که دختران را از تحصیل فراتر از صنف ششم منع می کند.

نجیبه سنجر، یک فعال حقوق بشر و فمینیست گفت که او برای انتقال صدای 17 میلیون دختر و زن افغانستانی که اکنون صدایی ندارند صحبت می کند.

او به خبرنگاران گفت: «همه ما در حال تماشای مصائب زنان، دختران و اقلیت‌ها از صفحه تلویزیون خود هستیم، انگار یک فیلم اکشن در حال اجراست. «شکل واقعی بی عدالتی درست در مقابل چشمان ما در حال وقوع است. و همه ما در سکوت نظاره گر این گناه هستیم و با از خود راضی ماندن و پذیرفتن آن به عنوان یک امر عادی جدید، در این گناه شریک هستیم.» او به یک نظرسنجی اخیر از زنان در داخل افغانستان اشاره کرد که نشان داد تنها 4 درصد از زنان گزارش داده اند که همیشه غذای کافی برای خوردن دارند، یک چهارم زنان گفته اند که درآمد آنها به صفر رسیده است، خشونت خانوادگی و زنان کشی افزایش یافته است، و 57 درصد از زنان افغانستانی می گویند: او قبل از 19 سالگی ازدواج کرده است. او همچنین به خانواده هایی اشاره می کند که دختران و دارایی هایشان را برای خرید غذا می فروشند.

سنجر از جامعه جهانی خواست تا تمام فشارهای ممکن را بر طالبان وارد کند تا از حقوق زنان و اقلیت ها در تحصیل و کار محافظت کند و در عین حال از به رسمیت شناختن دیپلماتیک خودداری کند.

او گفت: «از آنجایی که حقوق زنان حقوق بشر است، آنچه در حال رخ دادن است برای همه زنان جهان نگران کننده است.»