عده‌ای از پناهجویان افغانستانی مقیم اندونزیا لب‌های‌شان را دوختند ـ مجله‌ی اورال
مجله‌ی اورال اندونزیا- ۴ دسامبر ۲۰۲۱؛ اعتصاب شماری از پناهجویان افغانستانی در شهر پکن بارو « اندونزی»
چهار نفر به نام‌های
۱- بومان علی
۲- خداداد غلامی
۳- عبدالطیف اخلاقی
۴- نوروز علی
در اعتراض به بی‌توجهی کمیساریای پناهندگان ملل متحد نسبت به سرنوشت مهاجران افغانستان مقیم اندونزیا لب های شانرا دوختند. آنان برای جلب توجه جهانیان، نهادهای حقوق‌بشری، نهادهای مهاجرت دست به این گونه اعتراض زدند.
چند روز قبل نیز صدها نفر از این پناهجویان در ۵ شهر این کشور تظاهرات کردند.
پناهجویان گیرمانده در اندونزیا در اعتراض به وضعیت نامعلوم و بی‌سرنوشتی شان در شهرهای «تنجونگ»، «پیننگ» «مکاسار» «سورابایا» و «کوپنگ» کشور اندونیزی تظاهرات کردند.
این تظاهرات که روز پنج‌شنبه، دوم دسامبر از سوی پناهجویان گیرمانده در اندونزیا در این پنج شهر این کشور به صورت مسالمت‌آمیز راه‌اندازی شده بود، خواستار رسیدگی به وضعیت نامناسب و توجه به سرنوشت آنان از سوی سازمان‌های مهاجرت و پناهندگی شدند. آنان به صورت دسته‌جمعی به خیابان‌های شهر آمده بودند و خواستار توجه جدی به وضعیت شان شدند.
به گزارش مجله‌ی اورال، این تظاهرات‌کنندگان که راه‌پیمایی شان را از میدان مرکزی شهرهای یادشده شروع و فاصله‌ی ده‌ها کیلومتری را طی کرده‌بودند، در مقابل ساختمان فرمان‌داری این شهرها و در مقابل کنسولگری کشورهای استرالیا و آمریکا و چند کشور دیگر پایان دادند.
در این اعتراض، مهاجران با پلاکاردها و شعارهای خود خواسته‌هایی مشخص و یک‌سان داشتند و همه خواستار «بهبود وضعیت، تسریع در روند رسیدگی به درخواست‌های پناهندگی،» آنان که شمار قابل ملاحظه‌ی از آن مهاجران بیش از یک‌دهه در بی‌سرنوشتی به سر می‌برند، شدند.
هم‌چنان گزارش می‌شود که وضعیت زنان و کودکان مهاجر نیز در آن کشور وخیم است و اعتراض‌کنندگان نسبت به وضعیت بد کودکان و زنان نیز هوشدار دادند. آنان تاکید کردند که، توقف توافق‌نامه‌های ضدپناه‌جویی، توجه به سلامت پناهجویان در جریان همه‌گیری مرض کرونا و باز کردن مرزها و اعطای حق انتخاب محل زندگی به پناهجویان، به صورت جدی عملی و رسیدگی شود.
با شیوع بیماری کووید-۱۹، پناهجویان کشورهای مختلف، به خصوص افغانستان که خود را برای رسیدن به مکان امن به اندونزی رسانده‌بودند، با دشواری‌های بیشتری نسبت به گذشته رو به رو شده‌اند. رسیدگی به وضعیت پناهجویان و انجام مصاحبه‌های پناهندگی و دریافت مدارک به دلیل تعطیلی‌های ناشی از قرنطینه و تعطیلی‌های طولانی‌مدت در اندونزیا سال هاست به تعویق افتاده و مهاجران را در برزخ بلاتکلیفی و مشکلات محیط‌زیستی گرفتار کرده است.
در این تظاهرات همچنین سازمان‌های غیر دولتی فعال در زمینه‌های حقوق بشر و پناهندگان حضور داشتند و خواستار رسیدگی به وضعیت نابسامان و نامشخص افرادی شدند که برخی از آنها حتی سال‌هاست در کمپ زندگی می‌کنند و سلامت جسمی و روحی‌شان در خطر افتاده است.
در روزهای گذشته خودکشی و خود سوزی چند نفر از این پناهجویان که سال‌ها منتظر تغییر شرایط نا مناسب خویش بودند بحث‌های زیادی در خصوص حقوق پناهجویان در اندونزیا به راه انداخته است. این درحالی‌ست که این پناهجویان شماری از دوستان خود را از دست داده اند و نسبت به وضعیت خویش و عدم توجه نهادهای مسوول جهانی به شدت سرخورده هستند.
این پناهجویان و فعالان حقوق پناهجویان بر این باورند كه این بی‌توجهی نهادهای جهانی به وضعیت نامطلوب پناهجویان در اندونزی نشان دهنده‌ی عدم تناسب سیاست‌های نهادهای جهانی در قبال پناهجویان است.
سیاست‌های پناه‌جویی نهادهای مسوول در جهان سال‌هاست مورد نقد قرار گرفته و بسیاری از گروه‌های مدافع حقوق پناهجویان معتقدند که سازمان‌های مسوول در جهان با وجود دریافت کمک‌های هنگفت مالی از اتحادیه‌ی اروپا و امریکا و استرالیا و اغلب کشورهای ثروت‌مند در جهان در رسیدگی به وضعیت این آوارگان کم‌کاری می‌کنند.
