مبارزه عاری از خشونت یا کوبیدن بر طبل خالی؟

افغانستان دوران بدی را سپری می کند و سیاست های دو دهه تلاش برای ایجاد یک دولت_ملت به شکل وارداتی آن که از بالا به پایین است بی نتیجه ماند و امریکا با متحدان اش نتوانست با مصرف صدها میلیارد دالر یک جامعه و کشور بدوی را با زور پول وارد چرخه دموکراسی پرتاب کنند تا در مسیر حرکت کنند که دیگر کشور ها در آن می چرخند.
گرچه دموکراسی رایج ممکن نوع نظام سیاسی به کلی خالی از نواقص نیست ولی در بین نظام های رایج به ویژه برای افغانستان کثیر‌القومی که از استبداد حاکمان خودکامه و فاسدی نژادگرا رنج برده/ میبرد بهترین است، نوع سیاست که هنوز توانسته است به شکل از گسترش جنگ ها بخصوص تیور"دموکراسی ها علیه هم نمی جنگند" را پیاده کنند. البته در طی بیست سال گذشته در افغانستان دموکراسی به معنای واقعی پیاده نشده به ویژه در انتخابات ها و توزیع عادلانه ای امکانات و کرسی ها نه دولت افغانستان و نه هم شرکای بین المللی آن به این امور مهم و اساسی که از زیربنایی اصلی دموکراسی شمرده می شوند هیچ توجه نکردند. در نتیجه توزیع نا عادلانه قدرت و ثروت و تقلب های گسترده انتخاباتی شرایط کنونی بر مردم افغانستان تحمیل شد.

در هر حال  در افغانستان پس از تاریخ 15 اگست 2021 این رژیم از چرخه دموکراسی به بیرون پرتاپ گردید و تمام رهبران سیاسی که در ظل و سایه دموکراسی کیف می کردند به یکباره غافل گیر کردند و راه به جز فرار برای شان باقی نماند.
اما در این روز ها که نشست های چهره های سیاسی میدان باخته در کشورهای غربی در حال چانه زنی است حضور رهبران هزاره کم رنگ و ناپیداست و آنچه را که بیش از پیش مایه نگرانی است که هزاره ها از گذشته عبرت نمی گیرند و در معاملات سیاسی یا در حاشیه قرار می گیرند و یا هم به طور کلی غایب اصلی است.
نشست وین امروز در اتریش با حضور چهره های سیاسی برگزار گردید و در این میدان هزاره ها غایب اصلی بودند و مردم هزاره انتظار داشتند تا حد اقل یکی از شخصیت موثر  آنان حضور داشته باشند.
در همین حال رهبران هزاره  که در غیبت کبرا به سر می برند و خبری از آنان نیست ولی در این میان بیشتر روشنفکران هزاره بر طبل مبارزه عاری از خشونت می پردازد حرفی که در بیست سال گذشته در جغرافیایی افغانستان نه خریداری داشت و نه هم نتیجه ای داد اما این بزرگوارها در حالی که رهبران سیاسی  از ده می گویند این دو از درخت.
مبارزه عاری از خشونت روش بسیاری موثر و مفید است اما در کشور مثل افغانستان خود کشی است،در بیست سال گذشته در عصر جمهوریت هزاره ها پرچم دار این نوع مبارزه بودند ولی هیچگاه نتیجه نداد،زمانی که دانشجویان هزاره در اعتراض به برکناری یک استاد دانشگاه کابل دست به اعتصاب غذایی زدند نتیجه ای نداد نتیجه ای این اعتراض دانشجویان هزاره فقط جابجایی آن استاد از یک دیپارتمنت به دیپارتمنت دیگر در دانشکده علوم اجتماعی شد و تا جایی که حتا یکی از آن استادان به سخنگوی وزارت تحصیلات عالی نیز رسید.
مبارزه ای عاری از خشونت دیگر را که هزاره ها دنبال کردند راهپیمایی بزرگ در موضوع حملات کوچی ها در مناطق مرکزی بود که محقق اعتصاب کرد ولی این مبارزه نه تنها نتیجه ای در پی نداشت که کوچی ها بیشتر حملات شان را تشدید کردند.
با وجودیکه هزاره ها تجربه کردند صدای مردم و نوع اعتراض مدنی راه به جای نمی برند اما در جنبش تبسم نیز به همین روش متوصل گردید و خطای دیگری را که مرتکب شدند بازهم جنبش روشنای با سلاح مبارزه ای عاری از خشونت متوصل گردید ولی آنچه نتیجه داد محو کامل مبارزه عازی از خشونت در افغانستان بود به جز از دست دادن بهترین جوانان تحصیلکرده چیزی دیگر به ارمغان نیاورد.
افغانستان از آغاز تاسیس یک نوع حکومت"پیشا سیاست" را تجربه می کند هنوز به این مدار می چرخد گروه حاکم هرگز اجازه نداده است تا از کانال مدنیت وارد سیاست شود که نوع اراده و خواست مردم در آن نمایش داده شود.
حتا در دوران اخیر که حامد کرزی در یک نظام شبیه دموکراسی به قدرت رسید در مقابل زورگوی ها و خواست های مارشال فهیم دست به احیای گروه طالبان و انتقال جنگ از جنوب به شمال زد که امروز تلاش های وی نتیجه داده و محصول برنامه های کرزی است.
با وجودیکه کرزی در یک تمثیل و نمایش دموکراسی قدرت را به دست می گرفت ولی توجه ای به روز های دور خود نیز کرده بود علاوه بر احیای طالبان و برادر خواندن یک گروه متحجر و عقب گرا قبایل دیگر افغانستان را به پروسه خلغ سلاح دعوت کرد تا در روز که خارجی ها کشور را ترک کنند ممانعت در مقابل برگشت طالبان وجود نداشته باشد موضوع که همانطور هم شد.
تجربه نشان داده است در افغانستان فقط زبان زور را با زور باید داد و سلاح را با سلاح،گروه که هیج منطق برای شنیدن صدای مخالفان خویش نداشته باشد مبارزه عاری از خشونت کاری به جای نمی برد.
بهتر است روشنفکران هزاره از کانال دیگر غیر از کانال مبارزه عاری از خشونت وارد عرصه سیاسی آینده شوند و در غیر این صورت نه تنها که در حاشیه نمی مانیم بلکه محو ما نیز حتمی است.