سالی پس از سقوط، هنوز افغانستانی های در معرض خطر منتظر فرار از کشور هستند

 روز دوشنبه افغانستانی ‌هایی که بعد از تخلیه از افغانستان در حدود یک سال پیش در یک مجتمع در امارات متحده عربی جابجا شده و در بی‌سرنوشتی بسر می‌برند، دست به تظاهرات زدند. آن‌ها می‌گویند روند اسکان مجدد آن‌ها کند و مبهم است. در حالی که شعارهایی را با خود حمل می‌کردند، در امارات متحده عربی تظاهرات کردند. دو تن از افغانستانی ‌های اشتراک کننده به رویترز گفتند که هزاران تن در انتظار اسکان مجدد در ایالات متحده و سایر کشورها هستند.

همچنین بیش از یک سال پس از تسلط طالبان که هزاران افغانستانی را در آغاز عقب نشینی هرج و مرج ایالات متحده به فرودگاه بین المللی کابل هجوم آوردند، افغانستانی های در معرض خطر که موفق به انجام پروازهای تخلیه نشدند، می گویند که هنوز در تلاش برای یافتن راه های امن و قانونی برای خروج از کشور هستند.

در میان کسانی که پشت سر مانده اند یک مترجم 49 ساله است که در سال 2010 برای یک پیمانکار ناتو کار می کرد و کاروان ها را در قندهار همراهی می کرد. تنها شش روز پس از رسیدن طالبان به پایتخت در ماه اگست گذشته، آنها به دنبال او آمدند.

«آنها به خانه من آمدند و پسرم و همسرم را (زمانی که) من در خانه نبودم تهدید کردند. آنها (سپس) دفتر من را تخریب کردند."

در این ماه او دوباره توسط طالبان برای بیش از دو ساعت بازجویی شد.

در طول روزهای پر هرج و مرج خروج ایالات متحده، او چندین بار برای رسیدن به فرودگاه کابل تلاش کرده بود، اما مانند بسیاری دیگر نتوانست از میان جمعیت انبوه عبور کند که با حملات اطراف فرودگاه که منجر به کشته شدن ده ها نفر شد، خطرناک تر شده بود. او سپس سعی کرد با عبور از مرز زمینی با پاکستان، افغانستان را ترک کند، اما توسط طالبان متوقف شد و برای هر نفر 700 دالر خواستند.  پولی که او نداشت. بدتر از آن، پاسپورت او دیگر معتبر نیست.

او نیز مانند میلیون ها افغانستانی تحت تأثیر سقوط آزاد اقتصادی کشور قرار گرفته است که بخشی از آن ناشی از تحریم های بین المللی و از بین رفتن کمک های خارجی است.

مترجم گفت: «ما یک بار در روز غذا می خوریم. با این حال، او همچنان امیدوار است که او و خانواده اش در مقطعی افغانستان را ترک کنند.»

او گفت: "من هرگز به خاطر آینده خودم و فرزندانم تسلیم نمی شوم."

از زمان بازگشت به حکومت، طالبان در تلاش بوده اند تا از شورش و جنگ به قدرت برسند، در حالی که این تندروهای افراطگرا به طور فزاینده ای با عمل گرایان در مورد چگونگی اداره کشور در آغاز بحران انسانی و اقتصادی در تضاد هستند. اما یک سال بعد آنها تاکنون نتوانسته اند به رسمیت شناخته شوند. وعده‌های اولیه مبنی بر بازگشت دختران به مدرسه و زنان برای ادامه کار عملی نشده است.

کسانی که موفق به تخلیه نشدند عبارتند از مترجمان و رانندگان، اما همچنین زنان روزنامه نگار، فعالان و ورزشکاران که می گویند نمی توانند تحت حکومت تحت رهبری طالبان آزادانه زندگی کنند.

ایالات متحده به همراه سایر کشورهای غربی در ماه اگست سال گذشته بیش از 120000 نفر اعم از اتباع خارجی و افغانستانی را با عجله تخلیه کردند.

به گفته مؤسسه سیاست مهاجرت، حدود 46000 افغانستانی که پس از 31 اگست در این کشور مانده اند، از آن زمان برای آزادی مشروط بشردوستانه ایالات متحده درخواست داده اند. اما تاکنون تنها 297 مورد تایید شده است.

از آنجایی که دیگر کنسولگری ایالات متحده در افغانستان وجود ندارد، پناهجویان باید برای مصاحبه حضوری راهی کشورهای دیگر با خدمات کنسولی شوند.

فهرست موانع خروج از افغانستان گسترده است و با دشواری در اخذ پاسپورت شروع می شود زیرا دفاتر به دلیل مشکلات فنی مکرراً بسته می شوند.

نسیم مجیدی، یکی از بنیانگذاران و مدیر اجرایی ساموئل هال، گفت: «امروز، اکثریت قریب به اتفاق افغانستانی‌ها به هویت قانونی دسترسی ندارند، به این معنی که اگر فردا نیاز داشته باشند تا بتوانند به طور قانونی به امنیت برسند، نمی‌توانند.» ، یک اتاق فکر مستقل که در مورد مهاجرت و جابجایی تحقیق می کند. مجیدی در سمیناری که توسط موسسه پالیسی مهاجرت ترتیب داده شده بود، صحبت می کرد که به وضعیت افغانستانی ها در افغانستان و خارج از کشور یک سال پس از خروج از این کشور می پردازد.

به گفته ائتلاف نظامی، حدود 2000 افغانستانی و خانواده هایشان که با ناتو، آژانس های آن و کشورهای عضو کار می کردند، در میان کسانی بودند که از کابل تخلیه شدند. اما تخلیه توسط کشورهای عضو سازماندهی شد. ناتو به عنوان یک سازمان برنامه ای برای بازگشت به کشور نداشت.

تخلیه از کشورهای ثالث هنوز در حال انجام است، هرچند به صورت پراکنده. در اوایل ماه جاری یک هواپیمای حامل نزدیک به 300 افغانستانی که با دولت اسپانیا همکاری می کردند در مادرید فرود آمد. مجیدی گفت که آلمان و فرانسه نیز به کار بر روی پرونده های تخلیه ادامه داده اند.

اما هزاران افغانستانی هنوز در کشورهای ثالث از جمله قطر، امارات متحده عربی، کوزوو و آلبانی در بلاتکلیفی به سر می برند و منتظر رسیدگی به درخواست هایشان برای اسکان مجدد به ایالات متحده و کانادا هستند.

اگر چه برای بسیاری از مردم نجات یافت، اما تخلیه خانواده ها را نیز متلاشی کرد. از جمله روزنامه‌نگار افغانستانی که از ترس امنیت بستگانش در کابل خواست نامش فاش نشود.

او در یک مصاحبه تلفنی از خانه جدیدش در نایمخن هالند که پس از ماه ها زندگی در پناهگاه موقت پناهندگان به آنجا نقل مکان کرد، به آسوشیتدپرس گفت: «واقعاً سخت بود که همه چیز را در یک ساعت پشت سر بگذاریم.»

دولت هالند در 26 اگست با او تماس گرفته بود و یک نقطه را در پرواز تخلیه پیشنهاد داده بود. بستگانش به او گفتند که اگر می‌خواهد به آنها کمک کند باید ابتدا خودش را نجات دهد.

او گفت که یک سال بعد، سه نفر از اعضای خانواده او اخیراً موفق شدند به فرانسه تخلیه شوند. اما با وجود درخواست‌های مکرر برای الحاق خانواده به هالند و دیگر کشورهای اروپایی، اکثر خواهران و برادران او در کابل باقی‌مانده‌اند و در آن سوی جاده مقابل محل سکونت شان یک پوسته پلیس که اکنون در دست طالبان است، زندگی می‌کنند.