جنبش‌های الهام‌بخش حامی حقوق زنان در جهان (قسمت یازدهم) ـ مجله‌ی اورال

زنان مبارز آمریکا پیام خود را به نحوی عرضه می‌کردند که مورد توجه گروه‌های مختلفی که به حمایت آن‌ها نیاز داشتند، قرار گیرد. در طول قرن نوزدهم، بخش بزرگی از جامعه از جمله زنان و گروه‌های وابسته به جریانات اصلی مذهبی نسبت به خانواده نگرشی پدرسالارانه داشتند و نگران بودند که اعطای حق رأی به زنان به خانواده آسیب برساند و ثبات اجتماعی را به خطر اندازد. کنشگران نهضت زنان برای احراز حق رأی این نگرش را مردود می‌شمردند و استدلال می‌کردند که اعطای حق رأی به زنان سیاست را پالایش داده و موجب ارتقاء امور اجتماعی و تحکیم خانواده می‌شود.

تلاش برای جلب حمایت از هر سو، گاه به تاکتیک‌های سوال‌برانگیز منجر می‌شد. به طور نمونه در ایالات محافظه‌کار جنوبی، رهبران نهضت برای جلب حمایت رأی‌دهندگان به نوعی به سوگیری نژادی متوسل شدند و استدلالی به این مضمون مطرح کردند که اعطای حق رأی به زنان موجب استمرار تسلط سفید‌پوستان خواهد شد؛ زیرا تعداد زنان سفیدپوست از برده‌های آزادشده بیش‌تر است. آنتونی با بی‌رغبتی از این موضع حمایت کرد. رهبران نهضت متعاقبا سیاست‌هایی که موجب سلب حق رأی از یک نژاد یا یک طبقه اجتماعی می‌شد را از دستور کار خود خارج کردند.

از آن‌جا که هدف نهایی اصلاح حقوقی بود، کنشگران به طور مستمر در صدد جلب حمایت مقامات رسمی منتخب مردم و سایر رهبران سیاسی از قانونی بودند که حق رأی زنان را به رسمیت بشناسد. تنها در فاصله سال‌های ۱۸٧٠ و ۱٩١٠، فعالان ۴٠٠ کارزار دادخواهی سازماندهی کردند تا موضوع حق رأی زنان را در ٣٣ ایالت به رأی بگذارند. رهبران نهضت به احزاب سیاسی نامه می‌فرستادند و حمایت آن‌ها را می‌طلبیدند، در کنوانسیون‌های حزبی سخنرانی می‌کردند و در برخی موارد از خطوط قرمز سیاسی عبور می‌کردند.

در سال ۱۸۶۶، استانتون خود را نامزد نمایندگی در کنگره آمریکا کرد تا توجه همگان را به این ناهنجاری حقوقی جلب کند که گرچه قانون به او اجازه نمی‌داد رأی دهد، قانونی وجود نداشت که مانع از نامزدی او برای احراز یک سمت رسمی شود. در سال ١٨٧٢ ویکتوریا وودهال، نویسنده و کنشگر، یک حزب تشکیل داد و خود را نامزد آن حزب در انتخابات ریاست جمهوری معرفی کرد. در سال۱۹١٠ آلیس پُل نهادی با عنوان «اتحادیه کنگره برای حق رأی زنان» را درون «انجمن ملی حق رأی زنان آمریکا» تشکیل داد تا در میان نمایندگان کنگره برای تصویب اصلاحیه حق رأی زنان به لابی‌گری بپردازد. در سال ۱۹١۶، پُل حزب ملی زنان را تأسیس کرد.

کنشگران برای اشاعه تبلیغات، در سراسر کشور سخنرانی ایراد می‌کردند و با استفاده از انواع رسانه‌های نوشتاری دیدگاه‌های خود را به گوش عموم می‌رساندند. آن‌ها مقاله می‌نوشتند و مجله، روزنامه و خبرنامه‌هایی تأسیس می‌کردند که در همه آن‌ها از حق رأی زنان و حقوق زنان در سایر عرصه‌ها از جمله حق برخورداری از دستمزد برابر برای کار یکسان، حق طلاق، حق ارث، حق حضانت اطفال، حق دسترسی به مشاغل و حق تحصیل حمایت می‌کردند. آنتونی و استانتون در سال ۱٨۶۸ روزنامه‌ای به نام «انقلاب» تاسیس کردند. لوسی استون در سال ١٨٧٠ هفته‌نامه‌ای ویژه بانوان بنیاد نهاد که «نشریه زن» خوانده می‌شد. استانتون در سال ١٨۹٠ کتابی جدال‌برانگیز با عنوان «انجیل زنان» نوشت که در آن متون انجیل را تجزیه و تحلیل کرد تا نشان دهد این داعیه که انجیل از فرودستی زن و متابعت او از مرد حمایت می‌کند، نظریه‌ای مردود است.

ادامه دارد ...