اتحادیه اروپا و جامعه‌ی جهانی مطالبات عدالتخواهانه‌ی زنان افغانستان را نادیده نگیرند ـ مجله‌ی اورال

در طی شش ماه گذشته و  پس از سلطه‌ی طالبان بر افغانستان با وجود سرکوب‌های وحشیانه‌ای اعتراضات توسط گروه طالبان، زنان افغانستان بیشتر از ۵۰۰ تظاهرات در داخل و خارج افغانستان دایر نموده، خواستار  تامین و اعاده مجدد حقوق و آزادی‌های زنان در افغانستان گردیده‌اند. تقریبا در تمام این فرصت و تریبون‌های ایجاد شده همگی خواستار عدم رسمیت بخشیدن جامعه جهانی برای گروه طالبان نیز گردیده‌اند. 

چند روز قبل پارلمان اروپا نشستی برای زنان افغانستان دایر کرده بودند که شماری از زنان فعال افغانستانی نیز در این نشست صحبت کردند و  هر کدام به نوبه خودش خواستار اعاده حقوق زنان در افغانستان شدند. در این نشست انتقاداتی تندی از کوتاهی جامعه جهانی در برابر ظلم و وحشت طالبان در افغانستان مطرح گردید و از جامعه جهانی و اتحادیه اروپا خواستند تا گروه طالبان را به رسمیت نشناسند.

دوکتور حبیبه سرابی والي سابق بامیان به نمایندگی زنان افغانستان در نشست پارلمان اتحادیه اروپا در بروکسل از جامعه جهانی خواست که طالبان را به رسمیت نشناسند.

همچنین حوریه مصدق، فعال حقوق زنان، در نشست پارلمان اروپا گفت: وقتی ما شهروندان افغانستان درخواست ویزا می‌دهیم تا به اتحادیه‌ی اروپا بیاییم، باید در فرم درخواست تایید کنیم که عضو هیچ سازمان تروریستی نیستیم، در هیچ کمپ تروریستی آموزش ندیده‌ایم و مرتکب هیچ‌گونه نسل‌کشی و جنایات جنگی نشده‌ایم. حالا می‌خواهم بدانم هیئت طالبان که به اسلو آمدند در فرم‌ ویزای‌شان چه نوشتند. من می‌خواهم از پارلمان اروپا در این زمینه پاسخی بشنوم. این شرم‌آور است که ما به عنوان مدافعان حقوق بشر باید به این‌ پرسش‌ها پاسخ بدهیم، اما برای گروهی که به فعالیت‌های تروریستی مشهورند، فرش سرخ پهن می‌شود؛ طالبانی که نقض کننده‌ی حقوق بشر است، آپارتاید جنسیتی را اعمال می‌کند و نیمی از کابینه‌ی آنها در فهرست تروریستی بین‌الملل قرار دارد. خانم مصدق با بیان این سوال در حقیقت از اتحادیه اروپا و جامعه جهانی می‌خواهند تا گروه تروریستی و افراطی طالبان را به رسمیت نشناسند. خانم مصدق حتی از حضور هیات طالبان در اروپا انتقاد کرده و حضور نماینده این گروه تروریستی را خلاف قوانین و مقررات اتحادیه اروپا و در تضاد با خواست اکثریت مردم افغانستان و به ویژه زنان در این کشور ارزیابی و آنرا به شدت نقد می نماید.

هدا خموش نماینده مذاکره‌کننده زنان معترض در مذاکرات اروپایی نیز  از ادامه‌ی بازداشت‌های زنان معترض توسط طالبان ابراز ناامیدی کرده می‌گویند، طالبان غیرقابل تغییر اند.

خانم خموش گفته است، در ادامه‌ی بازداشت‌های زنان معترض،جنگجویان طالبان همراه با کسی به نام جاوید که همکار این دختر فعال بوده است، پشت خانه یکی از فعالان جنبش زنان افغانستان رفتند و او را با خود بردند.

بازداشت و ربودن فعالان زن نگرانی نهادهای بین‌المللی و فعالان حقوق بشر را برانگیخته است. آنان از وضعیت به شدت اظهار نگرانی کرده‌اند.

همچنین قبلا نیز گروهی از زنان افغانستانی از سازمان ملل خواستند تا به طالبان اجازه دسترسی به کرسی در این نهادبین‌المللی ندهد. این گروه در جریان دیدار از مقر سازمان ملل متحد در روز پنجشنبه ۲۱ اکتبر خواستارعدم صدور اجازه دسترسی طالبان به کرسی در این نهاد بین‌المللی شدند.

فوزیه کوفی، سیاستمدار پیشین و مذاکره کننده صلح افغانستان که یکی از این افراد این گروه است در اینخصوص به خبرنگاران گفت: «موضوع بسیار ساده است. سازمان ملل باید این کرسی را به کسیبدهد که به حقوق همه در افغانستان احترام بگذارد. درباره زنان افغانستان زیاد صبحت می‌شود اما کسیبه ما گوش نمی‌دهد. کمک‌ها، اعطای پول و به رسمیت شناختن، همگی اهرم‌هایی هستند که جهان بایداز آنها برای مشارکت، احترام به حقوق زنان و همه انسان‌ها در افغانستان در تعامل خود با طالباناستفاده کند.»

اشتباه جامعه جهانی در افغانستان
در طی بیست سال گذشته جامعه جهانی و در رأس آن آمریکا، اشتباهات بسیاری را مرتکب گردیده و نتایج مرگبار کنونی را برای مردم افغانستان به ارمغان آورده‌اند و خودشان را نیز بدنام تاریخ و جهان ساختند.

تحکیم پایه‌های فاشیزم قومی در افغانستان پیوسته توسط جامعه جهانی انجام شد. پروژه‌های عمرانی، تقسیم امکانات و کمک‌های مادی، توزیع پست‌های سیاسی و نظامی و همه برنامه ها در افغانستان مطابق سلیقه قومی و نژادی انجام شد و جامعه جهانی پیوسته این اقدامات را در افغانستان حمایت و همراهی کردند.  لذاست که در نهایت تمام افغانستان با یک توطیه قومی به دست گروهی وحشی و تروریستی و قرون وسطایی طالبان سپرده شد.

اعتراضات مردم افغانستان
در طی بیست سال گذشته مردم افغانستان پیوسته اعتراض کردند و از جامعه جهانی خواستند تا از اقدامات نژادی حکومت افغانستان و لابی‌هایی فعال قومی آنان حمایت نکند. در جریان اعتراضات جنبش روشنایی بیشتر از یک و نیم میلیون شهروند افغانستان در جاده‌ها آمدند و نسبت یه نژادگرایی حکومت افغانستان اعتراض کردند و از جامعه جهانی خواستن تا از اقدامات نژادی حکومت افغانستان حمایت نکنند.

همچنین در بروکسل، برلین، پاریس، امستردام، لندن، واشنگتن و اغلب شهرهای جهان اعتراض و تظاهرات کردند و نسبت به اقدامات نژادی حکومت افغانستان و همدستی آنان با گروه تروریستی طالبان و داعش هشدار دادند. اما هیچگاهی مطالبات مردم افغانستان شنیده نشد.  نتیجه بی توجهی جامعه جهانی نسبت به مطالبات مردم نتیجه و وضعیت کنونی را بر زنان و در مجموع تمام شهروند افغانستان تحمیل شد.

لذاست که جامعه جهانی به ویژه کشورهای غربی مطالبات مردم افغانستان به ویژه زنان را مدنظر داشته باشند و حکومت فاشیستی و تروریستی و قرون وسطاییِ خودخوانده طالبان را به رسمیت نشناسند.