سوءاستفاده‌ی سیاسی ایرانی‌ها از مهاجران افغانستانی؛ بازداشت و اخراج گسترده پناهجویان ادامه دارد
پس از به قدرت رسیدن مجدد گروه طالبان و اوج گرفتن فقر و بی‌کاری در کشور، مهاجرین افغانستانی به گونه‌ی سیل‌آسا وارد کشورهای همسایه شدند. در این میان، آمار بلندی از مهاجرین وارد کشور ایران شدند. به گفته‌ی احمد سعیدی، پس از به قدرت رسیدن مجدد طالبان، از مجموع نفوس افغانستان ده درصد آنان به کشور ایران پناه برده‌اند.
بر بنیاد یک گزارش ملل متحد در اواخر سال ۲۰۲۱ میلادی، ۳ میلیون و ۶۱۶ هزار افغانستانی، در ایران زندگی می‌کنند. از این میان ۵۸۶ هزار دارنده‌ی ویزای قانونی، ۷۸۰ هزار پناهنده و ۲ میلیون و ۲۵۰ هزار تن فاقد اسناد قانونی هستند.
مهاجرین افغانستانی در ایران، همیشه قربانی بازی‌های سیاسی دو کشور، ایران و افغانستان بوده است و این‌بار نیز مسأله‌ی نرسیدن کمک‌های میلیون دلاری جامعه جهانی بر مبنی جای دادن افغانستانی‌های مهاجر در ایران و قطع آب هیرمند به سیستان و بلوچستان این کشور، باعث شده که مهاجرین افغانستان قربانی بدهند.
در روزهای پسین، کشور ایران در تازه‌ترین اقدام علیه مهاجرین افغانستانی، دست به آزار، شکنجه و اخراج گسترده مهاجرین افغانستان مقیم این کشور زده است.
این طرح ۱۵ روزه برای دست‌گیری و اخراج اجباری مهاجرین افغانستان از سوی رژیم ایران در ظاهر فقط اخراج بیگانه‌ها از کشورشان است و اما، در اصل و در خفا از چشم رسانه‌ها این طرح حکم توهین، تحقیر و شکنجه‌های سخت افغانستانی‌های مقیم ایران را دارد.
مهاجرین اخراج شده که در ولایت نیمروز برگشت داده شده‌اند، از رفتار بی‌رحمانه‌ی نظامیان ایران حرف می‌زنند. آن‌ها می‌گویند که حکم اخراج افغانستانی‌های مقیم در ایران فقط برگشت دادن مهاجرین نیست. آزار و شکنجه‌های حقارت آمیز افغانستانی‌ها توسط پلیس ایران، یکی از اهداف آن‌ها است. این مهاجرین می‌افزایند که نیروهای انتظامی ایران نه تنها مردان، بل زنان مهاجر را نیز با بی‌رحمی مطلق شکنجه می‌کنند.
عبدالله بهسودی یکی از مهاجرین اخراج شده، به مجله‌ی اورال می‌گوید: پس از سقوط نظام جمهوریت و حضور طالبان در کابل، از روی ناچاری و فقر اقتصادی وارد کشور ایران شدم. مدت چهار ماه می‌شد که در کارخانه‌ی سنگ‌بری، کارهای شاقه‌ی سنگ را پیش می‌بردم تا از دست‌مزد آن، مصارف خانواده‌ام را در کابل فراهم کنم. چند روز قبل نیروهای سپاه ایران وارد کارخانه شدند و من را همراه با سیزده هم‌کارم دربند کشیدند.
عبدالله می‌افزاید که وی ازهنگام دستگیر‌شدن تا برگشت به نیمروز از سوی نیروهای نظامی کشور ایران شکنجه‌های سخت را تحمل کرده است. توهین و تحقیر شده است و مورد ضرب و شتم بی‌رحمانه قرار گرفته است.
عبدالهادی، باشنده‌ی ولسوالی جغتو ولایت غزنی یکی دیگر از اخراجیان است. او می‌گوید که هم‌مانند دیگر مهاجرین اخراج شده، مورد شکنجه‌ی بی‌رحمانه قرار گرفته است. وی که تنها منبع درآمدش انجام کارهای شاقه در کارخانه‌های سنگ‌بری تهران است، هم‌اکنون نگران فراهم ساختن امکانات زندگی خود و خانواده‌اش است و نمی‌داند که سرنوشت مبهم با او و اهل و عیالش چه خواهد کرد.
کشور ایران و افغانستان دارنده‌ی تاریخ، زبان، دین و فرهنگ مشترک می‌باشد که سال‌های سال از ناچاری مهاجرین افغانستان در بازی‌های سیاسی استفاده کرده‌اند. این‌بار که تنش‌ها بین دولت ایران و افغانستان بر مبنی آب هیرمند اوج گرفته است، مثل همیشه مهاجرین افغانستان مقیم در ایران، تاوان این تنش را پرداخت می‌کنند.
این در حالی است که بر علاوه‌ی طرح اخراج مهاجرین افغانستانی و برخورد خشن نظامیان ایران علیه افغانستانی‌ها، تعداد زیادی از سپاهیان با لباس‌های شخصی بر وسایط تجارتی و ملکی کشور افغانستان در مرز مشترک بین این دو کشور هجوم آورده‌اند. قرار گزارشات نشر شده، خیلی از نظامیان سپاه ایران، با لباس شخصی در بین مظاهره‌کنندگان وجود دارند و در جوش مظاهره همکاری کرده و همراه با مظاهره کنندگان به‌سوی وسایط تجارتی افغانستانی‌ها سنگ پرتاب کرده‌اند.
شهروندان مهاجر افغانستان که در ایران زندگی می‌کنند، پیوسته مورد اهانت، شکنجه و بدرفتاری قرار داشته‌اند. اما در این اواخر آنان از سوی نیروهای انتظامی ایران در تنگنای جدی قرار گرفته و با تشدید بد رفتاری و اخراج روزگار فوق‌العاده سختی را سپری می‌کنند. کشور همسایه ایران با وجودیکه سال‌ها میلیون‌ها آواره افغانستانی را پناه داده‌اند، اما همواره حقوق انسانی آنان را نقض کرده است. مهاجران افغانستانی در ایران نیروی کار ارزان را در ایران کشور فراهم کرده و در بازسازی این کشور نقش موثری داشته‌اند، اما خود شان همواره مورد سوءاستفاده قرار گرفته‌اند و حقوق انسانی شان نقض شده‌اند.
سازمان‌های بین‌المللی مهاجرت و سازمان‌های حامی حقوق بشر نباید در برابر بدرفتاری‌ها، بی‌رحمی‌ها و نقض گسترده مهاجران افغانستانی توسط پلیس ایران نباید بی‌تفاوت باشند و فقط ناظر بر اوضاع باشند. این سازمان‌ها باید به وظایف اساسی‌شان در قبال مهاجران افغانستانی مقیم ایران ایفا کنند. با مسوولین کشور ایران مذاکره و نگذارند که این شهروندان پناهجو بیشتر از این آزار، شکنجه و بی‌موقع اخراج شوند.
