قطع‌نامه فعالین جامعه مدنی در رابطه به عدم توزیع کمکهای بشردوستانه در مناطق مرکزی و غرب کابل
چنانچه همه می‌دانند، فقر و بی‌کاری یکی از معضل همیشگی در جامعه هزاره بوده است. بعد از تحولات سیاسی اخیر در کشور و از هم پاشیدن نظام قبلی و روی کار آمدن طالبان فقر و بی‌کاری دامن‌گیر تمام جامعه افغانی گردیده است و به اثر این تحولات مردم زیاد از اثر گرسنگی نزدیک به تلف شدن قرارگرفته‌اند و احتمال می‌رود فاجعه انسانی اتفاق بی‌افتد. بناءنظر به تحقیق نهادهای جامعه جهانی که در افغانستان صورت گرفت ما متاسفانه شاهد یک فاجعه بزرگ انسانی خواهیم بود و برای جلوگیری از این فاجعه جامعه جهانی تصمیم گرفتن که باید در افغانستان کمکهای بشر دوستانه صورت گیرد. اما، این کمک‌ها کدام دردی را دوا نکرده بلکه اشخاص فقیر، فقیرتر و اشخاص دارا، دارا تر گردیدند به دلیل اینکه توزیع کمک‌ها رنگ و بوی قومی، نژادی، مذهبی و حتی خویشاوندی به خود گرفت، است. افرادی که واقعا نیازمند بودند و هستند کمک‌ها به آنها نرسیده و اگر رسیده هم به یک تعداد محدود و به اندازه اندک رسیده است، تحقیقاتی که ما انجام دادیم مشکلاتی به وجود آمده ناشی از گزینش و استخدام کارمندان محلی در توزیع کمک‌ها است، که اکثریت‌شان از یک قوم و نژاد خاص می‌باشند که آنها تلاش کرده‌اند تا به وابستگان و سمت خویش کمکهای کشورها و جامعه جهانی را ارسال نمایند به طور مثال: تنها در ولایت ننگرهار ۱۴ فیصد از مجموع کمکهای نقدی فرستاده شده ولایات دیگر مانند دایکندی، بامیان، مناطق هزاره نشین در میدان وردک، غزنی، غور، سمنگان، بغلان، سرپل و بلخ، ۰.۲ فیصد از مجموع کمک‌ها را دریافت کرده‌اند. دیده می‌شود که در توزیع کمک‌هایی بشردوستانه جهان در افغانستان برخورد تبعیض‌آمیز صورت گرفته و این کمک‌ها به صورت غیرعادلانه توزیع شده است.
بنابراین خواست ما فعالین جامعه مدنی از جامعه جهانی در توزیع عادلانه کمکهای بشردوستانه چنین است:
۱. تبعیض و تعصب در توزیع کمک‌ها باید متوقف شود؛
۲. تجدید نظر در گزینش کارمندان محلی و نمایندگان که آنها باید از قوم، نژاد و سمت‌های مختلف انتخاب شوند؛
۳. به رسانه ها و فعالین مدنی حق نظارت حضوری از روند گزینش کارمندان محلی و توزیع کمک داده شود؛
۴. کمک‌ها در تمام ولایات به صورت عادلانه تقسیم شود نه به یک طبقه خاص؛
۵. مردم مناطق مرکزی و غرب کابل فقیرترین مردم کشور می‌باشند که نیاز فوری به کمکهای جامعه جهانی دارند؛
۶. تبعیض و تعصب در توزیع کمکهای بشردوستانه قابل پزیرش نیست؛
۷. جامعه جهانی و کشورهای کمک‌کننده می‌بایست از فاجعه انسانی در افغانستان به خصوص در مناطق مرکزی جلو گیری کند.
