باشندگان بامیان در چنگال فقر و سرما؛ نهادهای امدادرسان توجهی به این ولایت ندارند ـ مجله‌ی اورال

یک مؤسسه‌ی خیریه داخلی برای نیازمندان ولایت بامیان یک اندازه لباس، کمپل و مواد گرم‌کننده را مساعدت کرده است. این مؤسسه که یکی از نهادهای خصوصی داخلی در بخش امدادرسانی می‌باشد، روز شنبه تاریخ ۴ جدی سال ۱۴۰۰ خورشیدی، مقدار مواد گرم‌کننده را به دسترس کودکان بامیانی قرار داده است. اهدای این کمک به دلیل سردی بی‌رحم زمستان در این ولایت و کمبود مواد گرم‌کننده در اختیار عده‌ای از نیازمندان قرار گرفته است.

مستحقین امداد در ولایت بامیان که اکثریت آن‌ها را مغاره‌نشینان بی‌نان و نوا تشکیل می‌دهد، از دادرسی و تعاون این مؤسسه ابراز خرسندی می‌کنند و می‌گویند که لباس و پوشاک برای کودکان، نعمتی است که حداقل اطفال ما را از کام مرگ در سرمای زمستان نجات خواهد داد. این نیازمندان در کنار سپاس‌گزاری از مؤسسه خیریه امام سجاد، به رسانه‌ها می‌گویند: باوجود اینکه فقر در بامیان بیداد می‌کند، توجه حکومت و نهادهای کمک‌رسانی به باشندگان این ولایت بسیار اندک و ناچیز است. آن‌ها با شکایت از عدم توجه حکومت در گفته‌های خود دردهای را می‌گنجانند تا فریادی باشد علیه تعصبات که در دشوارترین قسمت زندگی دامن‌گیر آن‌ها شده است.

سردی بی‌حد زمستان و نداشتن موادلازم برای سوخت و گرم‌کردن مغاره‌ها، فقر اقتصادی و رشد بی‌پیشینه‌ی بهای مواد ارتزاقی، بی‌کاری و کاهش مصروفیت و مشاغل شهروندان این ولایت، از داغ‌ترین خبرهای‌ست که در بین نیازمندان موج می‌زنند.

به گفته‌ی عده‌ی از شاکیان: تعداد زیاد از این نیازمندان، نان برای شب و روز خود را ندارند تا دست‌کم باشکم سیر در مقابل سرمای زمستان مقاومت نشان دهند. آن‌ها می‌گویند: خواست ما از حکومت و نهادهای امدادرسانی، نان است که بتواند ما را از چنگال مرگ درکام گرسنگی نجات دهد. بخش گسترده‌ی از بیانات این مردم صورت کنایه‌آمیز دارد. آن‌ها در گفته‌های خود می‌افزایند که ما خواستار پول گزاف نیستیم که هم‌چون باشندگان سایرولایات مثل:" میدان وردک، قندهار، پکتیا و ..." خود را در کمک‌های دلاری سازمان ملل شریک بدانیم.

قبل ازاین، چندین مورد را شاهد فعالیت‌های گسترده‌ی کمک‌رسانی‌های دولتی، تحت کنترول گروه طالبان بوده‌ایم که پول‌های گزاف را تحت نام "کمک سازمان ملل" به مناطق ازقبل پلان شده (پشتون نشین) توزیع کرده‌اند. این درحالیست که، نیازمندان مستحق شناخته‌شده از طرف طالبان، به مراتب وضعیت خوب‌تر را نسبت به یک نیازمند مغاره‌نشین بامیانی دارد و اما، عدم توجه حکومت به مناطق مرکزی هم‌چون ولایت بامیان باعث شده، که حقوق شهروندی سمت یک‌جانبه را به خود اختصاص دهد.

"مشقت‌ها فراوان، چهره‌ها افسرده و چشم امیدکور" این بزرگ‌ترین رنجیست که یک نیازمند بامیانی را به فریاد وا‌می‌دارد، تا لحظه‌ی دمای سرد زمستانی را با لباس‌گرم اهدا شده، التیام بخشد.

بامیان، یکی از ولایات سردسیر کشور است که باشندگانش زمستان سخت و مشقت‌بار را تجربه می‌کنند. تازیانه‌های بی‌رحم سرما را، یک بی‌نوای بامیانی بهتر از تمام نیازمندان دیگر درک می‌کند.

دهه‌های مداوم است که فقر، بدبختی و محرومیت در ولایت بامیان بیداد می‌کند. مردم این ولایت نه طعم ثروت را چشیده‌اند، نه خوشبختی واقعی را احساس کرده‌اند و نه‌هم خدمات رهایشی زندگی را تجربه کرده‌اند. بامیان و بامیانی‌ها، فراموش‌شده‌ترین شهر و شهروندان افغانستان اند که از حقوق شهروندی به گونه‌ی شایسته و بایسته برخوردار نبوده‌اند. باشندگان بامیان، خود، از سر پنجه‌های کارگر خودشان، نان خورده‌اند، خدمات ارایه کرده‌اند، به پاکی‌شهر خود اقدام‌کرده‌اند، امنیت را داخل‌محیط زندگی خود کرده‌اند و اما، با سقوط حکومت جمهوری و آشفتگی نظام کشور، نظم زندگی مردم این ولایت نیز به‌هم خورده است. فقر بیش‌تر از قبل دامن‌گیر آن‌ها شده، سرما‌ی زمستان زخم دیگریست که پیکر زندگی‌ضعیف آن‌ها را لرزانده و بی‌کاری و افزایش‌ بهای مواد خوراکی به گرسنگی آن‌ها افزوده است. جا دارد که این مردم از عدم توجه حاکمان و سازمان‌های امدادرسان بین‌المللی شکایت کنند، فریاد بزنند و انتقاد کنند.