دور دهم از تظاهرات پناهجویان افغانستانی در شهر تنجونگ پیننگ ـ مجله‌ی اورال
مجله‌ی اورال- اندونیزیا؛ شنبه، ۱۸ دسامبر ۲۰۲۱ مصاد با روز جهانی مهاجر بود. سال‌هاست سازمان UNHCR و IOM بنام پناهجویان در جهان و منجمله در اندونزی پول‌های هنگفت را جمع‌آوری و هزینه می‌نمایند.
اما ده سال است که روز جهانی مهاجرت از جانب سازمان UNHCR و IOM همراه با پناهجویان در نقاط مختلف تجلیل می‌گردد.
ولی اين بار پناهجویان افغانستانی در شهر تنجونگ پیننگ (اندونزی) بجای خیابان‌ها و مراکزی تفریحی، قلب این شهر را برای دادخواهی خود انتخاب نموده و با یک اعتراض متفاوت با دهان بسته و با زبان بی‌زبانی بخاطر ده سال انتظار ده سال دوری از فامیل و به ده سال گروگان‌گیری اعتراض نموده و از سازمان‌های مدافع حقوق بشر و کشورهای مهاجرپذیر خواستند که به ده سال سوختن در برزخ پایان دهید.
ناگفته نماند نسبت به عدم توجه نهادهای مسٶل اعتراضات در شهرهای اندونیزیا که مهاجران ساکن هستند پرشورتر از گذشته ادامه دارد. هيچ بهانه‌ای باعث لغو تظاهرات نگردیده است. البته مهاجران پشت تمام دروازه‌های ارگان‌های دولتی و غیر دولتی در این شهر رفته و دست همکاری بسوی آنان دراز نموده‌اند که هیچ جواب مثبتی را نشنیده‌اند. حالا پناهجویان مجبور شده در هر تظاهرات خودشان یک مسیر راهپیمایی جدیدی را انتخاب نمایند و در خیابان‌های این شهر راهپیمایی مسالمت آمیز انجام می‌دهند تا به مردم محل بفهمانند که این پناهجویان آن چهره‌های نیستند که سازمان‌های UNHCR و IOM معرفی کرده اند. این پناهجویان نه مجرم بلکه یک مهاجر و پناهجوی افغانستانی هستند که در طی حدود ده سال است که هیچ توجهی از سوی سازمان ملل متحد، و همچنان کشورهای مهاجر پذیر و نهادهای حامی حقوق مهاجران نسبت به مشکلات و بی‌سرنوشتی این هزاران مهاجر گیرمانده در اندونیزیا صورت نگرفته است که از جانب سازمان IOM و UNHCR در بی سرنوشتی کامل و وضعیت روحی و روانی خیلی بد در کمپ‌ها نگهداری شده اند. این مهاجران در این کشور با سختی‌ها و مشکلات بسیار زیادی گرفتار و از هرگونه حقوق ابتدایی انسانی چون حق کار، آموزش، تحصیل، ازدواج، آزادی، خرید، و سفر کردن به طور کامل محروم و در شرایط بسیار بد، دشوار و با محدودیت‌های بسیار شدید به‌سر می‌برند. آنان خواهان اسکان مجدد و پایان یافتن این مشکلات و محدودیت‌های طاقت فرسا هستند. بسیاری از مهاجران به دلیل نگه داشته شدن بسیار طولانی در کمپ‌ها مهاجران دچار افسردگی‌‌های روانی و مشکلات صحی شده‌اند. با گسترش اعتراضات این پناهجویان تلاش دارند تا صدای دادخواهی خود را از این طریق بلندتر کرده و به اين بلاتکلیفی‌ها و سردرگمی‌ها نقطه پایان را مطالبه و جستجو نمایند.
