اولین پرواز غیرنظامی پس از ۲۰ سال وقفه در میدان هوایی جلال آباد فرود آمد

اولین پرواز غیرنظامی در ۲۰ سال گذشته در میدان هوایی شهر جلال آباد در ولایت ننگرهار در شرق افغانستان به زمین نشست. به گزارش مرکز رسانه‌ای ننگرهار، مقامات ولایتی طالبان روز یکشنبه، ۲۱ نوامبر، گفتند که اولین کمک های بشردوستانه از ایران با اولین پرواز غیرنظامی در ۲۰ سال گذشته به میدان هوایی جلال آباد رسیده است. یک روز پیش از این، مسئولان اعلام کردند که میدان هوایی جلال آباد با رفع تمامی مسایل فنی و امنیتی، آماده پذیرش پروازهای داخلی و خارجی است.

در بیست سال گذشته جمهوری اسلامی ایران در تعلیم و تجهیز گروه طالبان کمک های بسیار کرده اند. گفته می شود پس از سقوط حکومت قبلی طالبان در سال ۲۰۰۱ جمهوری اسلامی ایران ۶ پایگاهی بزرگ تعلیمی نظامی در نقاط مختلف ایران دایر و نظامیان طالبان را آموزش دادند. اینک پس از سلطه طالبان بر افغانستان تا حال هزاران تن کمک های شامل اقلام مختلف از ایران برای نظامیان طالبان در افغانستان مواصلت و توزیع گردیده است.

‎سپین غار شهزاد سرپرست میدان هوایی جلال آباد به طلوع نیوز گفت که کادر فنی این میدان هوایی به وظیفه خود فراخوانده شده اند وی افزود: ما تمام توانایی ها را برای فعالیت فنی لازم در اختیار داریم، کادر فنی همه حضور دارند، شما شاهد پروازهای بیشتر خواهید بود.

‎شیخ ندا احمد، رئیس اداره امنیت ننگرهار گفت: "ما به شهروندان و جهان اطمینان می دهیم که میدان هوایی ننگرهار (جلال آباد) برای پروازها کاملا آماده است."

‎مرکز رسانه ای ننگرهار به طور جداگانه گفته است که کمک های بشردوستانه جمهوری اسلامی ایران شامل شش تن برنج، چهار تن دارو و سایر مواد غذایی است. این امر پس از آن صورت گرفت که فرستادگان ویژه ایران برای افغانستان در دیدار با مقامات گروه افراطی طالبان وارد کابل پایتخت شدند. دو طرف توافق کردند که همکاری ها را در تعدادی از موضوعات از جمله کمک های بشردوستانه تقویت کنند.

‎اولین کمک های بشردوستانه جمهوری اسلامی ایران در ننگرهار با اولین پرواز غیرنظامی در ۲۰ سال گذشته وارد میدان هوایی جلال آباد شد.

‎این کمک ها شامل ۶ تن برنج، ۴ تن دارو و سایر مواد غذایی است که به زودی بین خانواده‌های شهدا توزیع می‌شود. (گروه طالبان اغلب بازماندگان انتحاری‌ها را خانواده‌های شهدا می‌گویند.)

چندی قبل سرپرست وزارت داخله طالبان در محفلی با وارثان مهاجمان انتحاری از آن‌ها تقدیر کرده است. این در حالی است که خانواده‌های کسانی که در حملات انتحاری کشته شده‌اند، هنوز هم درد می‌کشند و هیچ گونه کمکی دریافت نکرده‌اند.

شریفه ۱۹ ساله که پدرش را در یک انفجار انتحاری از دست داده است، می گوید وقتی شنید که طالبان به وارثان انتحاری‌ها پاداش داده اند، گریه کرد: «هرکسی که باشد جگرخون می‌شود. وقتی شنیدم گریه کردم به خاطری که به جای کمک و دلجویی از ما، از کسانی قدردانی کردند که قصداً خود و دیگران را کشتند.»

سراج‌الدین حقانی، سرپرست وزارت داخله طالبان مهاجمان انتحاری این گروه را قهرمانان وطن و اسلام خواند. او در محفلی که در هوتل کانتیننتال برگزار شده بود، برای هر خانواده انتحاری ۱۰ هزار افغانی پول نقد و یک نمره زمین وعده داد.

خانواده هشت نفره شریفه پس از مرگ پدرش با دشواری بسیار زیاد مواجه شد. او می‌گوید پس از آن حادثه خانواده‌اش روز خوش ندیده است: «مادر و برادرم مریض شدند و تکلیف عصبی پیدا کردند. بعد از پدرم زندگی ما خراب شد.»

شریفه می‌گوید مادرش پس از مرگ پدرش همیشه مریض است و دوای آرامش بخش مصرف می‌کند: «تا یک و نیم سال بعد از مرگ پدرم جگرخونی در خانه زیاد بود. برادرم همیشه جایش در شفاخانه بود. او همیشه جیغ می‌زد.»

از مهاجمان انتحاری و خانواده‌های آن‌ها در حالی بزرگداشت و قدردانی می‌شود که هزاران خانواده‌ای که عزیزان شان را در حملات انتحاری در ۲۰ سال اخیر از دست داده اند، هیچ کمکی دریافت نکرده و هنوز زخم‌های شان التیام نیافته است.

در ادامه کمک به خانواده های انتحاری توسط رهبرانی طالبان،  اینک کمک های جمهوری اسلامی ایران نیز به دروازه خانواده های انتحاری رسیده است. در حالیکه هزاران خانواده بی سرپناه که توسط طالبان در دایکندی و بقیه مناطق هزارستان گرسنه و بی سرپناه هستند تا کنون هیچگونه کمک دریافت نکرده اند.

همچنین خانواده های قربانیان مسجد قندهار و کندز تا کنون کمتر کمک دریافت نکرده اند.

شریفه گفت وقتی پدرش را از دست داد، یگانه منبع عایداتی خانواده که معاش پدرش بود نیز از دست رفت و بعد از آن مادرش مجبور شد در خانه‌های مردم کار کند. او گفت: «برای ما بسیار مشکل است. پول نداریم و بعضی وقت‌ها خواهرانم گرسنه می‌مانند.»

هرچند از آن حادثه بیش از سه سال گذشته است، ولی شریفه می‌گوید وقتی خانواده و دوستان از پدرش قصه می‌کنند، خود را به گوشه‌ای می‌رساند و گریه می‌کند: «پدرم همیشه مرا به درس خواندن تشویق می‌کرد. او همیشه منتظر می‌نشست تا من از مکتب دوباره به خانه برگردم بعد باهم غذا می‌خوردیم. ولی حالا هیچ کسی را ندارم.»

این حمله در سال ۱۰۱۸ توسط طالبان بر کارمندان وزارت داخله انجام شد و مهاجم انتحاری با استفاده از یک امبولانس، کارمندان وزارت داخله را هدف قرار داد. مسئولیت این حمله را طالبان به عهده گرفتند. در آن حمله ۹۵ تن کشته شدند و ۱۸۵ تن دیگر زخم برداشتند.

خوشی‌هایی که به غم تبدیل شدند

عزیز، باشنده کابل، در یک حمله انتحاری در ماه مارچ سال ۲۰۱۸ دو پسرش را از دست داد. در آن روز یک مهاجم انتحاری کسانی را که در میله نوروز شرکت کرده بودند، هدف قرار داد. در این حمله ۲۶ تن کشته شدند و ۱۸ تن دیگر زخم برداشتند. هرچند مسئولیت آن حمله را گروه داعش به عهده گرفت، اما برای خانواده‌اش فرقی نمی‌کند که عامل کدام گروه بوده است.

قربانی حملات انتحاری وقتی شنید که طالبان خانواده‌های انتحارکنندگان را با پول و زمین پاداش داده است، به دویچه وله گفت: «من چیزی برای گفتن ندارم. شما خود قضاوت کنید، آن ها دو جوانم را بدون این که هیچ گناهی داشته باشند، از من گرفتند.» او پس از مرگ فرزندانش امید به زندگی را از دست داده است: «این دنیا برایم هیچ ارزشی ندارد. بیایند مرا هم انتحاری کنند.»

محمد اکرم از دوستان نزدیک عزیز به دویچه وله گفت که این خانواده پس از مرگ دو فرزندش دچار مرض روانی شدید شده اند: «آن‌ها با خود گپ می‌زنند، با خود می‌خندند و وقتی به کوچه می‌روند، نمی دانند کجا می‌روند و دنبال چه هستند.»

این اقدام طالبان در شبکه‌های اجتماعی نیز واکنش‌هایی در پی داشته است. طارق مجیدی یک کاربر توییتر نوشته که تا چند وقت دیگر مردم در کابل شاهد شهرک انتحاری‌ها خواهند بود.

‎پیامدهای گروه افراطی طالبان

‎در همین حال، گفتنی است که گروه افراطی طالبان در 15 اگست کابل را تصرف کردند و باعث کناره گیری دولت غیرنظامی تحت حمایت ایالات متحده شدند. در ماه سپتامبر، این گروه شبه نظامی ترکیب کابینه موقت جدید این گروه برای اداره افغانستان را اعلام کرد. از آن زمان، این گروه مدعی شده است که تمام شرایط به رسمیت شناخته شده توسط جامعه جهانی را اجرا کرده و از دولت ها خواسته است تا برای مردم افغانستان کمک کنند.

‎افغانستان در حال حاضر تحت تاثیر بحران اقتصادی، انسانی و امنیتی عمیق قرار دارد. بر اساس گزارش طلوع، در حالی که برخی از کشورها همکاری با گروه افراطی طالبان را در حالی در نظر گرفته اند، که این گروه هنوز قانونی نشده و رهبرانی آنان در لیست سیاه سازمان ملل متحد تحت پیگرد بین المللی قرار دارند.

‎علاوه بر این، همچنین منتظر انتشار میلیون‌ها دالر دارایی مسدود شده در خارج از کشور به قدرت‌های جهان نامه می‌نویسند و تقاضایی کمک می‌کنند، بدون اینکه نشانه‌ای از آزادی فوری پول و کمک‌های نقدی وجود داشته باشد.