جهان برای عادی سازی از صحنه‌راندن زنان به طالبان کمک می‌کنند

جهان برای عادی سازی از صحنه‌راندن زنان به طالبان کمک می‌کنند

 طالبان سرکوب زنان را تشدید کرده‌اند، آنها مجبور شده اند چادری یا برقع بپوشند، نه اینکه به کار، مدرسه، دانشگاه یا میدان کریکت بروند. دختران جوان به عنوان عروس طالبان فروخته می‌شوند و نوزادان برای بزرگ شدن به عنوان برده جنسی خریداری می‌شوند. طالبان وزارت امور زنان را لغو کرده و به جای آن یک وزارت سرکوب‌گر معاونت و فضیلت را جایگزین کرده است. امروزه دسترسی به مراقبت برای زنان افغانستان یا دریافت کمک برای زنان سرپرست خانواده بسیار دشوار است. طالبان سعی دارند زنان را از جامعه پاک کنند، آنها را پشت برقع ها پنهان و بین چهار دیواری حبس کنند. جهان در این طرح به طالبان کمک می کنند. ۱. جهان برای کمک به زنان در افغانستان کار زیادی انجام نمی دهند. ۲. کشورها در حال عادی سازی پاک کردن زنان از حضور اجتماعی در افغانستان هستند. طالبان در پانزدهم اگست کنترل افغانستان را به دست گرفتند. آن زمان که کابل را تصرف کردند تا کنون دو ماه می گذرد و در این ۲ ماه هیئت هایی از چندین کشور و ۸ گروه با طالبان ملاقات کرده اند برخی برای کمک به بازسازی افغانستان برخی برای سود بردن از بحران به هر انگیزه ای که داشته اند با طالبان ملاقات کرده اند. وزیر خارجه چین به عنوان مثال در ۲۶ اکتبر با طالبان ملاقات کرد و هیئت همراه با او همه مرد بود در ۲۳ اکتبر سفیر ایران با طالبان ملاقات کرد که همه آنها مرد بودند. در هفدهم هیئت ترکیه با طالبان ملاقات کرد که همه مرد بودند. در همان روز یک تیم از قزاقستان با ۱۴ مرد بدون زن با طالبان ملاقات کرد. آیا متوجه روند هستید؟ کشورها همه هیأت‌های مرد را برای ملاقات با طالبان می‌فرستند، هیچ زنی در اتاق‌های گفتگو حضور ندارد، زنانی در حال مذاکره با طالبان نیستند، زنان در مورد سیاست با گروه تروریستی که سیاست‌گذار شده‌اند صحبت نمی‌کنند. طالبان به راحتی زنان را از دولت خود و میزهای گفتگوی خود کنار گذاشته اند و به نظر می رسد به جای اینکه آنها را به سمت بالا بکشند، کشورهای دیگر نیز از این روش پیروی می کنند.آنها زنان را از تصمیمات سیاسی در مورد طالبان مستثنی می کنند. قطر ازبکستان همه کشورها این روند را دنبال می کنند. در ۳۰ سپتمبر، طالبان یک شام برای سفرای خارجی در کابل برگزار کردند که اکثر کشورها بدون همکاران زن در آن شرکت کردند. چرا این اتفاق می‌افتد؟ چرا کشورها این پاک کردن زنان را عادی می‌کنند؟ گروه های کمک های بشردوستانه نیز در این امر مشارکت دارند. به عنوان مثال کمیته بین المللی صلیب سرخ یا آژانس کودکان سازمان ملل یا داکتران بدون سرحد، همه آنها در چند هفته گذشته با طالبان ملاقات کردند و با رهبران آن عکس گرفتند اما در قالب همه مرد بودند. چرا طالبان هرگز از ملاقات با زنان یا تعامل با آنها خودداری نکردند، ما شواهد ویدیویی داریم که نشان می‌دهد طالبان با یک خبرنگار زن مصاحبه می‌کنند، بنابراین چه چیزی این بیزاری از حضور زنان در هیئت‌ها را توضیح می‌دهد. این سوال در واقع در قبال برخی از سازمان‌های کمک‌رسانی مطرح شده است. صلیب سرخ پاسخ داد که به دلیل تغییر برنامه در آخرین لحظه کارکنان زن آن نتوانستند در جلسه شرکت کنند. هلال احمر نیز همین پاسخ را داشت. در مورد کشورها چطور؟ مدیر ارشد حقوق بشر به چیزهایی نگاه می‌کنند که کشورها سعی می‌کنند طالبان را خوشحال‌تر کنند، آنان زنان را نیاوردند. نیاوردن زنان نیز مساوی است با مطرح نکردن مسائل زنان، مگر اینکه از مردان انتظار داشته باشیم که آن وظیفه را برای زنان انجام دهند و بهتر از زنان آن را انجام بدهند. خوب اینجا چه موضوع است، کشورها باید بدانند که طالبان در موقعیتی نیستند که بخواهند و تحمیل کنند که چه کسی را بیاورند و چه کسی را نیاورند. به یاد داشته باشید که آنها کسانی هستند که به دنبال مشروعیت هستند، آن‌ها کسانی هستند که به شدت به بودجه نیاز دارند و برای مرتبط ماندن به عملیات عکس نیاز دارند. جهان باید از این امر جلوگیری کنند و برای اصلاحات تلاش کنند. با فراگیری در زندگی عمومی، جهان باید به جای عادی سازی حذف از اتاق‌های تصمیم‌گیری، برای حقوق زنان تلاش کنند، زیرا این دقیقا همان کاری است که روسیه، چین و پاکستان در مسکو انجام می دهند. سه کشور با یک هیئت طالبان ملاقات کردند که هیچ کدام همکار زن نداشتند. جهان در مجموع در کمک به زنان افغانستان شکست خورده‌اند و امروز با عادی سازی محو زنان به آنها صدمه می‌رسانند.

 مجله ی اورال- جنوب شرق آسیا