راه‌ها، دام برای مسافران
در جامعه ی که زیست می کنیم، درد آور این است که هر فاجعه به یک قاعدهمبدل می شود. نه تنها که بر مهار آن نمی ایستیم بلکه به نحوی توجیه گر آننیز می شویم. پدیده گروگان گیری از همین فاجعه هایی است که اکنون گویابه یک قاعده مبدل شده است. صبح روز دوشنبه 25 عقرب، گروه طالبان دوبارهدست به گروگان گیری زدند. هفت مسافر را در مسیر میدان وردک بامیان از ولسوالی جلریز ربودند. ساعاتی پس از این رویداد، بر اساس اطلاعاتی که رادیو سلام وطن دار منتشر نموده است، چهار تن از این ربوده شدگان آزاد می‌شوند و سرنوشت سه تن دیگر آن ها به میانجیگری ریش سفیدان محل وملاهای قریه محول می‌شود. تا هنوز نه علت اصلی این گروگان اطلاع دقیقیدر دست است و نه از سرنوشت این سه تن دیگر که در قید ربایندگان می‌‌باشند.
این گروگان گیری در ادامه همان گروگان گیری هایی است که هفت گروگاناز جمله یک دختر 9 ساله، دو پسر 13 و 16 ساله، دو زن و دو مرد دیگر،صرف به‌خاطر تعلق تباری خویش که مربوط به قوم هزاره بودند، به تاریخ 17عقرب سر بریده شدند. در پی این رویداد خونین، مردم به جاده‌ها ریختند،تابوت های قربانیان را بر دوش کشیدند، فریادهای دادخواهی را از شرق تا به غرب کشور سر دادند، داد خواهی بزرگ ملی در کابل شکل گرفت؛ امانتیجه چه شد؟ همین که دوباره شاهدیم و هفت مسافر دیگر به گروگان گرفتهمی شود.
چه چیزی در عقب این زنجیره ی گروگان گیری هدفمند نهفته است؟ اینپرسشی است که تا هنوز بجز از سرکوبی و کشتار سیستماتیک اتنیکی،مردم دیگر هیچ پاسخی برای آن دریافت نکرده است. از زمانی که کشتارهایعریان و گروگان گیری های هدفمند قومی در طی دو سال اخیر شکل گرفته است، تا هنوز هیچ گاهی شاهد نشانه هایی مهار این پدیده از سوی دولتنبوده‌ایم. پاسخ هایی قاطعی که تا کنون از دولت دریافت کرده ایم این‌ها بوده‌اند: «دولت، سلامتی ربوده شدگان را تضمین نمی‌کند». این پاسخ را رییسجمهور غنی برای خانواده‌های 31 مسافری که به تاریخ 4 حوت ربوده شده بودند، گفته بود. همچنان محمد محقق، معاون دوم ریاست اجراییه کشور، در پاسخ اعتراض گسترده‌ی مردمی به تاریخ 20 عقرب که در کابل شکل گرفتهبود گفت: «در تمامی نقاط کشور مردم کشته می‌شود، رییس جمهور پاسخ چهکسی را بدهد؟».
علاوه بر این، پاسخ‌هایی که تاهنوز دولت به مردم دادهاست، رهایی پنج گروگان هزاره که مدت 9 ماه در قید ربایندگان به سر میبردند، نیز پرسش بر انگیز است. این رهایی درست پس از آن صورت گرفت که هفت مسافر هزاره سربریده شدند و اعتراضات گسترده ی مردمی به پا خاست. دولت از یک سو می گفت که از گروگان ها هیچ اطلاعی در دست ندارد و از سوی دیگر میگوید که این گروگان ها 55 بار از مکان های نگهداری شان نقل مکان داده شده اند. اما روایت هایی را که ربوده شدگان پس از رهایی دارند، متفاوت از آن است که دولت گزارش داده است.
مردم، بدون در نظرداشت هیچ وابستگی، در واکنش به این رویدادها به جاده ها ریختند و همه خواهان امنیت خویش شدند. واقعاتی که در پی اعتراضات گسترده مردم از سوی دولت اتفاق افتاد، تامل بر انگیز است. یکی شلیکبالای داد خواها که زخمی شدگان تا هنوز در بستر بیماری اند و دیگر این که هیچ پاسخی قناعت بخش به مردم ارایه نکرد. در مقابل خود به تنش های درون اجتماعی دامن زد و تجمع بزرگ مردمی را فروکاست داد. اما گروگان گیری همچنان ادامه دارد. پاسخ دولت در برابر این رویداد چه خواهد بود؟ آیا دولت به مسئولیت خود انجام خواهد داد؟
