گزارش از : محمد عیسا زرگری تحولات سیاسی - اقتصادی در جهان، جنگ در عراق، سوریه و افغانستان از جمله خبرهایی است که معمولا اکثر اوقات در اخبارها پخش میشود. اما این بار، برای نخستین بار ، تحصن، اعتراض و اعتصاب صد ها پناهجوی افغان مقیم ترکیه، توجه رسانه های داخلی و خارجی را به خود جلب کرد. خبری که تا به حال در رسانه های ترکیه پخش نشده بود. و جالب اینکه اعتراضات و تحصن در مقابل دفتر سازمان ملل، در پایتخت ترکیه آنکارا صورت گرفت. نزدیک یک ماه است که صدها پناهجوی افغان مقیم ترکیه برای اعتراض به چگونگی برخورد با پرونده های بلاتکلیف آنان، جلوی مقر سازمان ملل در آنکارا جمع شده اند. آنها در حالیکه از 52 شهر مختلف ترکیه جمع شده اند خواستار عدالت ، انصاف وتوجه به پرونده های پناهجویان افغان درترکیه شده اند. از آنجا که رفتار غیر اسلامی دولت جمهوری اسلامی ایران، برای افغان ها غیر قابل تحمل بوده، جمع کثیری از افغانها به ناچار ، راهی کشور ترکیه می شوند که تعداد آنها در سال 2014 تقریبا به دو میلیون تن میرسد.روند درخواست پناهندگی در ترکیه اینطور میباشد که افراد پس از آنکه وارد خاک ترکیه می شوند باید خود را به امنیت منطقه یا نزدیک ترین پاسگاه محل معرفی کنند.و ازین طریق به دفتر سازمان ملل متحد. بعد از چند روز به شهری که پناهجو باید در آن زندگی کند فرستاده میشود. طی این چند روز مراحل قانونی انگشت نگاری و عکسبرداری و... صورت میگیرد. افراد هیچگونه حق انتخاب در محل سکونت را ندارند. هیچ گونه کمک مالی نمیشوند. و خرج و مخارج مسکن، پوشاک و غذا را خود باید تهیه کنند. آنها مجبور هستند کارهای قانونی و مفید بکنند و در هفته یک بار باید به پولیس محل حاضری بدهند. این روال تا زمانی ادامه دارد که پناهجو برای مصاحبه به شهر آنکارا فرستاده می شود تا زمانی که مشکل پناهجو مورد قبول سازمان ملل قرار بگیرد که این خود ممکن است ماه ها طول بکشد تازه آنوقت است که پرونده به یکی از کشورهایی که پناهنده را قبول می کنند، فرستاده میشود، این مرحله نیز سالها طول می کشد تا پناهجو برایش کشور سوم انتخاب شود و به آنجا برود. وقتی من (نگارنده) با عده ای از این پناهجویان صحبت کردم، شرح حال آنان که تقریبا همه مثل هم بود، این چنین تعریف شد : " ما به دلایل مختلف از کشور خودمان افغانستان مجبور به مهاجرت شده ایم، حالا یا به دلیل نبود امنیتی جانی در منطقه ، مشکل نژادی، مذهبی و یا مشکل سیاسی و یا دلایل موجه دیگر. دولت ایران که نه تنها هیچ کمکی به ما نکرده است بلکه موقعیت کاری ما را نیز از دستمان گرفته و به شکل های مختلف ما را اذیت میکرد. مجبورا از سالهای 2006 بدین سو ما به کشور ترکیه پناه آورده ایم. به دلیل نداشتن امکانات کافی مالی، نتوانستیم وارد یکی از کشورهای اروپایی شویم.حال وقتی آمده ایم اینجا نه تنها زبان نمی فهمیدیم بلکه خیلی از مشکلات دیگر نیز به مشکلاتمان اضافه شد. مثلا ما در ایران حداقل زبان را بلد بودیم که به دنبال کار باشیم. اینجا به ما کار نمیدهند چون ما زبان بلد نیستیم. پول مسکن، آب و برق از سوی دیگر فشار می آورد، حال اگر شانس بیاوریم و یک کار کوچک گیرمان بیاید و لقمه نان برای اعضای فامیل و خودمان تهیه کنیم. در شهرهایی که امکان کار سیاه هست به ما اجازه ورود نمی دهند ، یعنی از محل مسکونی مان نباید زیاد دور شویم وگرنه برخورد قانونی با ما خواهد شد. فرزندانمان به جای درس خواندن به دنبال پیدا کردن پول برای کمک به خرج و مخارج هستند.اما ما تمام این سالها این مشکلات را تحمل کرده و به هر طوری بوده گذرانده ایم. هیچ شکایتی هم نداشته ایم از دولت ترکیه. تازه مدیون و ممنون دولت ترکیه نیز هستیم. این فقط به خاطر امیدی بوده است که روزی سازمان ملل ما را به کشور امن انتقال دهد.چون مشکلات اکثر ما مورد قبول دفتر سازمان ملل شده است و پرونده هایمان معطل تعیین کشورسوم است. قریب یک سال و نیم هست که دفتر سازمان ملل پرونده های افغان ها را به تاخیر می اندازد بدون اینکه دلیل قانع کننده ای را بیان کنند. حال که ما دست به اعتراض و تجمع زدیم که باید برایمان دلیل موجه بدهید ؛ میگویند کشورهای پناهنده پذیر، دیگر پرونده ای را قبول نمیکنند و از سوی دیگر پناهجویان غیر افغان گروه گروه به کشور سوم فرستاده می شوند. وقتی این مساله را جویا شدیم سخنگوی دفتر سازمان ملل میگوید این انتظارکشیدن فقط برای پرونده های افغانها هست . آیا این خود نوعی تبعیض نیست؟ آیا باید چنین انتظاری را از سازمانی که خود مدافع حقوق بشراست باید داشت؟ ما فکر میکنیم افغانها وارث بدبختی هستند که حتی سازمان ملل نیز در موردشان تبعیض قائل میشوند. روحیه همه این افرادی که اینجا هستند شکسته شده است تنها پشتیبان ما افغانها عده ای از دانشجویان افغان هستند که جا دارد از همه آنها تشکر و قدردانی نماییم. در طول این مدت این دانشجویان تنها کسانی بودند که ما را یاری و به ما روحیه بخشیندند. و با رسانه ها و ارگان های مختلف صحبت و طالب راه حل شدند. اما جالب اینجاست که بعد از گذشت 24 روز تحصن و غوغا در تمام رسانه ها، حضور خبرنگاران و سازمان ها اما سفارت کشور خودمان افغانستان، اظهار بی اطلاعی کرده و گویا از اتفاقات چند کیلومتری خویش بی خبر است. پس چگونه میتوان به کمک دولت و کشور خودمان امید داشت. ما اینجا علیه تبعیض شعار می دهیم از سازمان ملل متحد خواهش میکنیم که تبعیض قائل نشوند و مشکل افغانها را همانند سایر پناهجویان درک و پرونده هایش را بررسی نمایند و تا به نتیجه ای مطلوب نرسیده ایم اینجا می باشیم." در این اعتراضات ده ها پناهجوی افغان که عده زیاد آنان را زنان و کودکان خردسال تشکیل می دهند شرکت نموده اند و شب های سرد و بارانی را نیز زیر خیمه های خودساخته از پلاستیک به سر می برند. چهارشنبه مصادف با 8 می 2014 عده زیادی از خبرنگاران و شبکه های ترکی و خارجی که یکی از آنها از کشور هلند آمده بود شاهد سیل انبوهی از دانشجویان بودند که برای حمایت از پناهجویان آمده بودند. در این روز بیانیه هایی به زبان های مختلف فارسی، ترکی و انگلیسی خوانده شده و خبرنگاران سوالاتی را نیز از مردم پرسیدند. این اعتراضات مدنی وتحصن های پناهجویان افغان با حمایت وپشتیبانی دانشجویان افغان مقیم آنکارا که هریک دکتر عباس حسینی فعال فرهنگی و اجتماعی،مهندس فخریه نوری نماینده کل محصلین انکارا، رحمت الله عالم زاده نماینده کل محصلین ترکیه، دکتر ذاکره حکمت فعال مدنی در ترکیه و سایر فعالین فرهنگی و اجتماعی جامعه افغان های مقیم ترکیه همراهی می شد که این خود روحیه شکسته اعتراض کنندگان را تقویت بخشیده باعث تسلی خاطرشان گردید.

• < قبلی
• بعدی >