بند امیر در زیر سایه‌ی طالبان چگونه است؟

اولین پارک ملی‌ افغانستان"بندامیر" در ۷۰ کیلومتری شمال غرب ولایت بامیان قرار دارد. این پارک ملی ۷۵۰۰۰ هکتار زمین را به خود اختصاص داده است. این مکان در سال‌های قبل از جنگ(مجاهدین علیه شوروی)، منبع درآمد برای باشندگان این منطقه به شمار می‌رفت و برعلاوه‌ی بومیان، از سراسر جهان گردش‌گران، محققین و سیاحان، ابتدا برای تحقیق و دیدن دو بت بزرگ(صلصال) و (شمامه) که در مرکز ولایت بامیان قرار دارند و سپس برای تفریح به بندامیر می‌رفتند. پس از جنگ مجاهدین علیه ارتش شوروی، پای هرگونه سیاح و گردش‌گران خارجی از این مکان جمع شد و هم‌چنان سیاحان داخلی که به هدف تفریح در این مکان می‌آمدند نیز کم‌رنگ شدند. این وضعیت تا دوران جنگ‌های داخلی احزاب و دوره‌ی تاریک طالبان ادامه یافت تا این‌که در آغاز حکومت جمهوریت با ریاست حامدکرزی، روز به روز اهمیت بیش‌تر پیدا کرده و گردش‌گردان و بازدیدکنندگان زیادی در این پارک زیبا، برای تفریح، تحقیق و زیارت می‌رفتند.

پارک ملی بند امیر، به دلیل داشتن مناظر دل‌انگیز و آبشارهای زیبا باعث می‌شود که بازدیدکنندگان آن روز به روز افزایش یابد.

امسال ۱۴۰۱ هجری خورشیدی اوضاع و احوال بازدیدکنندگان در بند امیر متفاوت‌تر از سال‌های قبل است. شهروندان کشور در نگاه حکومت طالبان و تحت شرایط خودخواسته‌ی آن‌ها، اوقات تفریح خود را می‌گذرانند. از سویی‌هم بعضی رفتارهای که ازسوی اعضای گروه طالبان سر می‌زند، برای مردم آزاردهنده گفته می‌شود.

خانم‌ها و مخصوصا دختران که به هدف تفریح و سیاحت در بندامیر می‌آیند، دچار محدودیت‌های از طرف طالبان هستند. برای هیچ خانم و یا دختری مجوز دانسته نشده است که بدون فامیل"محرم" خود به دیدن پارک بیاید. برعلاوه‌ی این، داشتن حجاب، رفتار مقید به شریعت اسلامی(طالبانی) از محدودیت‌های دیگری است که زنان و دختران دچار هستند.

این تنها مورد نیست که بازدیدکنندگان بندامیر را دل‌سرد کرده است، بلکه رفتارهای نادرست، ترویج خشونت، یاغی‌گری، زورگویی و خودخواهی افراد طالبان از موارد دیگر است که مردم را به ستوه آورده است.

"سید حسین" یکی از مالکین رستورانت‌های این منطقه به مجله اورال می‌گوید:" برعلاوه‌‌ی نیروهای امنیتی طالبان که برای تأمین امنیت پارک ملی بندامیر مؤظف شده‌اند، روزانه یک الی دو موتر "رنجر" از بامیان نیز وارد پارک می‌شوند. آن‌ها با رفتارهای نامناسب در بین مردم هراس افگنی را ایجاد می‌کنند. قوانین رانندگی را نادیده می‌گیرند و در هر موقعیت که دل‌شان خواست، رنجر را توقف داده و پارک می‌کنند. عدم پرداخت کرایه‌ی جای و قیمت غذا یکی از موضوعات دیگری است که مالکین همه رستورانت‌ها را به ستوه آورده است."

قرار گفته‌های سیدحسین، این کارهای سرخودانه‌ی طالبان به دلیل ترس و هراس شهروندان مخفی مانده است و هیچ‌کس جرأت ندارد تا در مقابل خودخواهی آن‌ها چون و چرا کند.

"عبدالوهاب" صاحب پنج قایق است که در بزرگ‌ترین سد پارک بندامیر، قایق‌های خود را به کرایه می‌دهد. او از هر قایق به گونه‌ی ساعت‌وار ۴۰۰ افغانی درآمد دارد. وی با وجود رضایت‌ کامل از کار خود می‌گوید:" تنها مشکل این است که گاهی افراد منسوب به طالبان، در کار و بارم مزاحمت می‌کنند. گروه از آن‌ها در قایق‌ها سوار می‌شوند و هرچند ساعتی که دل‌شان خواست در بین آب دور می‌زنند. سرانجام که از قایق سواری سیر شدند، بدون حساب و کتاب مرا ترک می‌کنند. بسیار موارد اندک بوده که آن‌ها کرایه‌ی قایق‌هایم را پرداخت کرده‌اند."

با وجود شکایت‌ و نارضایتی شهروندان، طالبان در مقابل هیچ فرد و رسانه‌یی خود را پاسخ‌گو نمی‌دانند و در صورت پرسش و چرایی خواستن این مشکلات، برخورد تند و جدی می‌کنند.